Bachelorette is het alter ego van de Nieuw Zeelandse Annabel Alpers, een dame die kan zwaaien met een universitair diploma in muziek, behaald aan de Canterbury University. Onder haar muzikale noemer tracht ze pop en elektronische muziek zo goed als mogelijk in elkaar te passen en dat haast uitsluitend met behulp van de computer. Op deze titelloze uitgave – na eerder een EP (‘The End Of Things’) en twee LP’s (‘Isolation Loops’ en ‘My Electric Family’) uitgebracht te hebben – gaat ze rustig verder met het verkennen van de eerder ingeslagen wegen. Opvallend is wel het uitgesproken dromerige karakter dat dit album meekreeg.
Het ‘Bachelorette’ gaat zeer gezapig van start met het haast verdrinkende – maar daardoor toch enigszins verfrissende – ‘Grow Old With Me’. Het is een opstapje dat reeds laat vermoeden dat dit een dromerig album zal worden. Toch is het belangrijkste ingrediënt – de elektronica – nog slechts spaarzaam aanwezig. Ook de aanvang van ‘The Light Seekers’ speelt nog verstoppertje met het eigenlijke genre: een akoestische gitaar misleidt even, maar al vlug komen elektrotrucjes boven drijven. Bovendien toont Alpers in het uitdijende slot dat ze niet vies is van een uitgesponnen portie psychedelica.
Zo zet ze de stap naar haar eigenlijke universum: elektropop die soms tegen techno aanschuurt (het chaotische ‘Blanket’). Elders is naast deze invloed ook een besmetting uit de jaren negentig hoorbaar (het zweverige ‘Polarity Party’, het door dromerige bassen opgebouwde ‘Not Entertainment’ en het oppervlakkige en zo minder welluidende ‘Digital Brain’).
Vervolgens is onder meer via het glockenspiel een folktint te horen tijdens het uitstekend uitgebalanceerde ‘Sugarbug’. Hierin herinnert Alpers stem bovendien erg aan die van de haast in de vergetelheid geraakte Sinnead O’Conner. Ook in het fluitende popnummer ‘Tui Tui’ lijkt folk als een vrij onopvallende rode draad aanwezig.
Als eindnoot kan de variatie op ‘Bachelorette’ gemeld en meteen ook gestaafd worden door het nummer ‘Generous Spectre’. Dit is namelijk nog het meest treffend te omschrijven als een science fiction nummer dat geroosterd lijkt in de late jaren zestig.
Ondanks dat de elektropop van Annabel Apers aardig doorspekt werd met veel pop, wat retro en een vleugje folk – een geheel dat bovendien vrij harmonieus klinkt – mist het album op de cruciale momenten toch de nodige diepgang om intrigerend te blijven. Daardoor is het lot van ‘Bachelorette’ waarschijnlijk om vrij spoedig tussen de naden van de tijd te verdwijnen en met andere woorden relatief vlug volledig vergeten te worden.
