Zo af en toe voelt een schaduwmuzikant de drang om voor het voetlicht te treden. In Nederland overkwam dit Bart De Win, tot voor kort het meest gekend als invloedrijk lid van De Vaste Mannen, de band achter Gerard Van Maasakkers. Het stond evenwel al langer in de sterren geschreven dat De Win vroeg of laat het voorplan zou opzoeken. Dat hij voor cross-over zou kiezen op z’n debuutplaat ‘The Simple Life’ was misschien nog de grootste verrassing. De man kan namelijk heel wat adelbrieven voorleggen als geschoold jazzvocalist en is tevens een veelgevraagde toetsenist.
‘The Simple Life’ ontplooit zich in een stijl die waarschijnlijk het best te omschrijven valt als een mengeling van roots, country en folk met een stroperige jazzinvloed. Hierbij ligt de inspiratie onmiskenbaar bij mannen als Randy Newman, James Taylor en zelfs een vleugje Tom Waits. ‘The Promised Land’, waar Bart De Win vocaal werd bijgestaan door Izaline Calister, kan rekenen op een outro die zo van een album vol wereldmuziek geplukt kon zijn.
Eén van de eerste zaken die tijdens het luisteren van het plaatje opvalt, is het speelplezier van de muzikanten, alsmede het gesmeerde samenspel. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat de kern van muzikanten die de zingende bard op ‘The Simple Life’ ruggensteunen de eerder aangehaalde Vaste Mannen zijn, aangevuld met onder andere Gilad Atzmon (saxofonist die ooit nog samenwerkte met Ian Dury, Nick Cave en Paul McCartney) en andere musici. Dit speelplezier is duidelijk aanwezig in liedjes als ‘They Told Me’. Bovendien vormt het album een warme afwisseling van ingetogen ballads (‘Just a Memory’, ‘I’ll Take Care of You’) en deuntjes die joie de vivre ademen (‘They Told Me’, ‘As Long As I Live’). Verder geven de composities blijk van een uitgekiende en bijna geperfectioneerde evenwichtigheid.
Het is evenwel niet allemaal rozengeur en maneschijn. Een belangrijk punt van kritiek vormen de teksten. Deze komen slechts zelden weg uit de clichés en klinken meermaals goedkoop en veel te makkelijk, wat na een grondige luisterbeurt storend wordt. Zinnen als ”We had a life toghether, now it’s just a memory.” uit ‘Just a Memory’ of ”And all the blind can see that you belong to me.” uit ‘As Long As I Live’ getuigen hoegenaamd niet van tekstuele creativiteit en lopen jammer genoeg als een rode draad door het volledige cd’tje.
Op het eerste soloalbum van Bart De Win zit het met de muziek meer dan snor. Zo gooit de singer-songwriter weelderig met sfeervolle, meeslepende deuntjes en puike composities. De op deze muziek geplaatste liedjesteksten worden echter onderuit gehaald door schoolvoorbeelden van liefdesclichés en een ongeïnspireerdheid die alomtegenwoordig is. Wanneer ‘The Simple Life’ moet dienen als sfeervolle achtergrondmuziek zal ze volledig tot haar recht komen. Daartegenover staat de aandachtige luisteraar die wel eens met een wrang gevoel zou kunnen achter blijven.
Meer over Bart De Win
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
