Waarom even stilstaan bij een zoveelste punky rockcombo uit de New York als Bayside? De band mag dan al met Vans Warped Tour meegegaan zijn en dankzij een scherpe zang van frontman Anthony Raneri inspelen op de emo-hype, toch is het vooral de achtergrond van hun vierde album die opvalt. Een kleine twee jaar geleden heeft de band op zijn Amerikaanse tour immers een autobusongeluk gehad waarbij hun drummer het leven liet. 'The Walking Wounded' omschrijft op nogal plastische manier de pijn, het verwerkingsproces en vooral de hernieuwde hoop waarmee Bayside te kampen kreeg. Dit plaatje met zijn akelige titel komt dus recht uit het hart en toont een band ervoor gekozen heeft het hoofd niet te laten hangen.
Opgepast voor de gezapige hoempapa die dit plaatje in gang zet. Het is pas enkele tellen later dat de typische punkrockstructuren de kop opsteken: snelle drums, vol aangeslagen gitaren en samen gezongen passages. Toch blijkt Bayside geen angst te hebben voor een muzikaal hoekje hier of daar, wat zijn muziek nog enigszins fris houdt. Melodie staat bij dit combo duidelijk hoog aangeschreven, maar een strofe afbreken, een octaaf opstijgen of even intiem gaan is duidelijk geen probleem. Zo marcheert 'They're Not Horses, they're Unicorns' een aardig stukje weg vooraleer in de 1,2,3,4-structuur over te gaan. Helaas volgt dan de voorspelbaarheid van een punkrocksong. Dat neemt niet weg dat de 'punch' blijft. De afwisseling tussen vlotte refreinen en drogere stukken waarin Raneri zijn stem a la Glen Danzig forceert, werkt. Het feit dat er halverwege dit schijfje vlotte parels als 'Choice Hops and Bottled Self Esteem' staan die het beste uit deze band naar voren halen, helpt ook. 'Head on a Plate' komt mooi akoestisch op gang en opvolger 'Dear Your Holiness' goochelt wat met staccato violen. Spijtig genoeg blijkt het muzikale straatje van Bayside toch nog wat eng. Twaalf liedjes met gelijkaardige, uitgesmeerde gitaarklanken en zangpartijen kan enkel liefhebbers van het genre blijven boeien. Vooral minder originele songs als 'I and I' of 'Landing Feet First' halen de drive van 'The Walking Wounded' onderuit. Iets meer de kaart trekken van de vlot toegankelijke melodie had bij momenten geen kwaad gekund.
Bayside heeft afgezien, dat leidt geen twijfel. Citaten als "I can keep my head on" ('Thankfully') of "I feel stil alive" (single 'Duality') zijn schering en inslag. De band weet op deze langspeler perfect te verwoorden dat ze er opnieuw de volle 100% tegen aan willen gaan. Dat dit niet altijd vertolkt zit in even pittige liedjes en 'The Walking Wounded' misschien ietsje meer energie van de luisteraar vergt, zou dan ook een hol verwijt moeten zijn.
Meer over Bayside
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
