Het is de laatste tijd behoorlijk onrustig in de Franse extreme muzieksector: na jarenlang genegeerd te zijn komen er nu steeds meer en meer bands bovendrijven die niet alleen behoorlijk eigenzinnig kunnen zijn, maar tegelijkertijd vrij stevig. Benighted valt zeker en vast in de categorie van extreme acts, al is hun eigenzinnigheid voorlopig niet echt te bespeuren. De band bestaat overigens al ruim negen jaar en dat valt te horen, want de leden zijn behoorlijk goed op elkaar ingespeeld. Alleen jammer dat dit plaatje te vaak op meerdere paarden wedt en zo overal tussenuit valt.
Er wordt biogewijs bijzonder veel lof gezwaaid naar de organische klank van het album en daar valt zeker iets over te zeggen: alle instrumenten zijn behoorlijk goed te onderscheiden. Dat is een mooie opsteker, want zeker in het brute death metalgebeuren (waartoe deze band behoort) kan het al eens gebeuren dat alles verdrinkt in een modderbrij van jewelste. Tot zover het positieve punt van dit album. Hoewel, dat klopt niet helemaal, want de heren kunnen verdraaid goed spelen en weten geregeld vrij groovy stukken doorheen het geheel te gooien. Het voornaamste probleem met dit album is dat het te vaak alle richtingen tegelijkertijd wil uitgaan. Geregeld begint de band vol razernij aan een zeer bruut en log death metalanthem, compleet met heerlijk hakkende gitaren, bulldozerdrums en brute grunt, waarna ze ineens een paar versnellingen hoger schakelen en ineens grindcoreregionen opzoeken, compleet met ijselijk gekrijs. Nog geen vuiltje aan de lucht tot hiertoe, hoewel die overgangen vaak behoorlijk gekunsteld aandoen. Het probleem zit hem in de plotselinge hard- en metalcorebreakdowns die vanuit het niets een heel nummer op zeep helpen, enkel en alleen omdat ze niet binnen de songs passen. Benighted wil blijkbaar zowel de death metalfans als de grindcore-adepten en de metalcorebeweging raken en mist als resultaat compleet de boot. De muziek is immers te bruut voor metalcore, te eenzijdig voor death metal en te ongeïnspireerd voor grindcore. Dat is behoorlijk jammer, en niets wijst er op dat Benighted ooit de underground zal verlaten.
Een album dat bol staat van gemiste kansen en daardoor op geen enkel vlak een hoogvlieger is, dat is de trieste realiteit voor 'Icon'. Misschien zijn er wel liefhebbers van brute muziek die noch vis noch vlees is, maar eerlijk gezegd is dat een serieuze gok.
Meer over Benighted
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
