In bepaalde gevallen durft het al eens gebeuren: vol goede bedoelingen, maar toch nooit slagen. Een beetje het verhaal van Bible of the Devil in een notendop, want de heren doen een dappere poging muziek te maken die refereert aan AC/DC, Monster Magnet en Thin Lizzy, maar het eindresultaat is maar een mager beestje.
Het grootste probleem is dat de nummers allemaal – behalve inwisselbaar – te weinig om het lijf hebben om te kunnen boeien. Een simpele en rechtdoorzee aanpak kan gerust zijn vruchten afwerpen, maar dan moeten de riffs en de zanglijnen uiteraard wel boeien of een gevoel opwekken, en dat ontbreekt hier compleet. Tenzij een lichte irritatie over de ondermaatse zang niet meetelt. De eerste twee songs valt dit nog niet enorm hard op en kan zelfs een veelvraat zich hier nog in vinden, maar daarna is het duidelijk dat Bible of the Devil te weinig trucjes kent om de aandacht vast te houden.
De aan blues gerelateerde licks, de behoorlijk repetitief aandoende drumlijnen en de ongeïnspireerde ritmepatronen steken vanaf 'Raw and Order' erg hard tegen en de band slaagt er niet in om het tij te keren. Debet daar aan is ook de zang, die – om het voorzichtig uit te drukken – allesbehalve interessant is. Overgave is een ding, maar wanneer zingen echt niet lukt, is het misschien het moment om te bezinnen.
Wie nu echt geen genoeg krijgt van fletse doorslagjes van de eerder genoemde bands is hier dan weer aan het juiste adres, maar waarom zou iemand genoegen nemen met een bleke afspiegeling wanneer het origineel voorradig en vooral: veel beter is? Het goede nieuws is wel dat de band niet bepaald snel aan het werk gaat (de vorige plaat dateert van vier jaar geleden) en het valt te betwijfelen of de heren buiten thuisland Amerika ook maar enigszins impact gaan hebben.
