Onder de componisten die de Italiaanse barokke opera ten noorden van de Alpen hielpen verspreiden, mag de naam van Giovanni Bononcini (1670-1747) niet vergeten worden. Bononcini werd in Modena geboren en kwam dus niet uit een van de twee grote operacentra van Venetië en Napels, wat verklaart waarom zijn opera’s minder goed herinnerd worden die van Vivaldi, Scerlatti of Handel. Als cellovirtuoos en componist maakte Bononcini in zijn tijd echter snel naam en dankzij enkele goed gekozen aanstellingen, onder meer in Rome, Wenen en Berlijn verspreidde zijn muziek (cantates, triosonates, ‘sinfoniae’ en natuurlijk opera’s) zich al snel doorheen Europa.
Bononcini kwam uiteindelijk in Londen terecht, waar hij een bittere rivaal van George Frideric Handel zou blijken. Het zijn echter geen Italiaanse opera’s die op deze cd voorgesteld worden maar korte ‘Sinfoniae’ en Italiaanse cantates voor tenor, strijkers en continuo. Die cantates dateren uit Bononcini’s vroegste jaren en zijn in een stijl geschreven die terugblikt naar de muziek van Alessandro Scarlatti.
De instrumentale ‘Sinfoniae’ zijn werkjes van bescheiden omvang, vierdelig volgens een archaïsch ‘traag-snel-traag-snel’ patroon en muzikaal weinig meer dan smaakmakers bij de langere cantates. Ze worden stijlvol en opgewekt gebracht, met een driestemmige textuur die teruggrijpt naar de complexe polyfonie en imitaties van de zeventiende eeuw. Ze worden vol kunde en stijlbesef uitgevoerd en laten een frisse interpretatie horen van het ensemble ‘L’Yriade’. Zulk hoog niveau mag men ondertussen wel als standaard beschouwen binnen barokopnames maar blijft daarom niet minder een plezier om te beluisteren. Omwille van de kleine bezetting van twee violen en bas wordt er ook solistisch van de muzikanten veel verwacht en in de manier waarop de violen goed geolied op elkaar inspelen of probleemloos met tenor Cyril Auvity in dialoog gaan, hoort men dat de instrumentalisten van ‘L’Yriade’ elkaar perfect aanvoelen.
Ook in zijn vocale partijen, die hier door tenor Cyril Auvity gezongen worden, toont Giovanni Bononcini zich nog een tamelijk conservatief componist. Auvity presenteert geen hoogbarokke zangpartij met weelderige figuraties maar behoudt een idioom dat doet denken aan de opera’s van Caccini of Monteverdi. Daarin speelt het half reciteren van de tekst een grote rol, naast het uitvoeren van een tamelijk geaffecteerde lezing vol gespeelde emotie.
Auvity bezit echter een ‘legato’ frasering om van te snoepen, waarbij de ene noot zonder moeite in de andere overvloeit en die lyrische momenten ontzettend muzikaal houdt. Langere passages in een luide dynamiek zingen, zoals hij dat doet in de aria ‘Si Tanti miei Dolori’ is echter niet zijn sterkste punt en daar klinkt Auvity dus al snel wat geforceerd, wat een toch wel een minpunt van de huidige opname vormt.
Dit cd’tje mag dienen als een erg capabel en muzikaal uitgevoerd voorbeeld van de Italiaanse barok zoals die op de grens tussen zeventiende en achttiende eeuw beoefend werd. De twee ‘Sinfoniae’ en vier cantates zijn geen van allen echt grote werken maar vormen een charmant overzichtje van de melodieuze en gevoelige muziek van een minder vaak gespeelde barokke componist.
Meer over Giovanni Bononcini
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
