De bloedmooie Sabina Sciubba en haar drie mannelijke kompanen wil met het eclectische album 'Talk to la Bomb' de wereld verbeteren. Het New Yorkse Brazilian Girls brengt een sensuele plaat uit waarop in vijf talen en evenveel muziekstijlen de pijnpunten van de wereld worden aangeklaagd - van wildkap van het regenwoud tot bommenregens. 'Talk to la Bomb' is een bonte en übergeile plaat die vlot bossa nova, electro en chanson integreert, maar soms de nodige muzikale diepgang mist.
De beste nummers zijn terug te vinden bij begin en einde van deze tweede plaat van Brazilian Girls. Het hyperkinetische 'Jique' scheurt er vandoor met een botsende synthbas die door de track stroomt als een Filippijnse modderstroom. Een haperende drum en piepende synths maken de hectische sfeer compleet. Na een harde break komt het refrein met de engelachtige achtergrondstemmen even rust brengen om dan volledig door te draaien in een exploderende finale. Sciubba heeft niet alleen benen zonder einde, ze is ook nog eens polyglot. Moeiteloos wordt er gewisseld tussen Engels, Frans en Duits: I said : I really really like you / Çe n'est pas de la paresse / Wenn ich mich vergesse.
In 'Never Met a German' verkent ze humoristisch de oorlogspsychologie van de wereldoorlogen. Het Never Met a German / Never even seen one / ... / Next thing I remember is that I am walking in the army / Following instructions wordt begeleid door een enthousiaste poptrack waarin een surfdrum wordt opgevrolijkt met bombastische gitaarmelodieën. De sensuele stem van Sciubba verdrinkt een beetje in dat geweld, maar houdt het nummer ook luchtig. Na dit feestgedruis schakelen de Amerikanen even terug met 'Sweatshop'. Zinnelijke ambient rolt nietszeggend door de boxen. Hoe leeg en onspannend de track ook klinkt, een aanklacht is er wel: Chineesjes die in erbarmelijke omstandigheden onze dure kleding aaneen naaien, nee dat kan niet. Heel mooi en politiek correct allemaal, maar als de muziek enkel een lange, mistige synthtrekken en vage, deprimerende pianolijnen bestaat, hoeft het ook niet meer voor ons.
In de electrochanson 'Le Territoire' gaat het tempo fors de hoogte in. Het zweverige refrein wordt door een pompende begeleiding ondersteund. Een funky bas en een stevige electrobeat scheuren zo dat Danny Mommens van Vive La Fête er nog jaloers op kon zijn. Nog zo'n dromerige track is het ijle 'Last Call' dat met zijn soezende popdisco een vrolijke zomersfeer oproept.
'Nicotine' is een ongelukkig niemendalletje. Een simpele, haast Beastie Boysachtige, baslijn draagt het nummer. De verleidelijke vocalen van Sciubba moeten de track dragen, maar weten niet meteen te boeien. Ook al wordt een duistere, maar speelse fantasie opgeroepen, het nummer blijft te vrijblijvend. In een zelfde bedje ziek is het satirische 'Tourist Trap' dat begint met de oerkreet van het Kwaad en een knetterende fanfarepartij. Ondanks enkele leuke ideetjes zoals de fanfareblazers en enkele sambaritmes grijpt zangeres te vaak terug naar het beproefde recept van lange, dromerige melodieën tijdens een stevig refrein. Tekstueel heeft de Europese wel weer enkele rake waarnemingen klaar: Vacationers piss in the ocean, pass out at the disco, throw up at the casino.
'Talk to la Bomb' is een gevarieerd, zomers plaatje dat wulps door de boxen knalt. De politieke boodschappen storen nooit en zijn zelfs vaak grappige observaties. Ondanks deze perfecte productie en de hitsige verleiding van Sciubba's stemgeluid is het echter al te vaak zoeken naar de leuke ideeën die diep in de nummers verborgen zijn. Te veel nummers dienen als opvulling en blijven te vrijblijvend.
Meer over Brazilian Girls
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
