Het is wel even schrikken wanneer het agressieve, brute geluid dat deze vijf snaken produceren wordt afgemeten tegen hun ongelooflijk jonge leeftijd. Het Britse Bring Me the Horizon kende met zijn debuut in 2006 ('Count Your Blessings') al ontzettend veel bijval dankzij zijn ongewoon woeste metalcore en opvolger 'Suicide Season' trekt deze lijn door. Ditmaal is het schreeuwlelijk geweld van de band in vorm gegoten door de legendarische Zweedse producer Frederik Nordstrom (Dimmu Borgir, At the Gates ...), wat resulteert in een plaat die in staat moet zijn een storm te veroorzaken.
Zowel via MySpace als via zijn energieke shows verwierf dit piepjonge gezelschap ondertussen al een cultstatus. En nu komt daar dus een plaat bij die de energie van het onvolprezen debuut naar de kroon steekt. Wie luistert naar een speednummer als 'Death Breath' kan dan ook maar enkel uitkomen op een term als "krijsend geweld". Razendsnel mokerende drums, snijdende en hakkende gitaren die hun melodieus karakter hebben achtergelaten en het onverstaanbaar getier van frontman Oli Sykes, soms bijgestaan door de andere bandleden, zijn de onverbiddelijke moordwapens van Bring Me the Horizon. Wie wat aandachtiger luistert, ontdekt echter ook songstructuren die uitdagend het roer om durven te gooien, geluidscombinaties die zorgvuldig zijn opgebouwd of teksten en klankeffecten waar zelfs een humoristische knipoog in verwerkt zit. 'Sleep with One Eye Open' is echt meer dan een portie doof makende metalcore. Het nummer speelt met zangvervormers, ritmewijzigingen en scanderende teksten die geveinsde woede openbaren maar nooit echt als nep of pathetisch overkomen (iets waarin de band in zijn meezing-verleden al eens aan durfde te zondigen). Een "explicit lyrics"-sticker had hier gerust op zijn plaats geweest. 'Diamonds Aren't Forever' waagt na een kort gesproken intro ("We will never sleep / 'cos sleep is for the weak / and we will never rest / 'cos rest is for the fucking dead") zelfs een rustpauze in te lassen om zichzelf meer kracht bij te zetten; kracht die nadien opnieuw in een razend sneltreintempo en gremlin-stemmetjes wordt bijgezet. Op die manier is 'Suicide Season' een lange opeenvolging van klemtonen en impressies en overstijgt Bring Me the Horizon' moeiteloos de status van zoveelste brulband.
De grootste verdienste van Bring Me the Horizon is niet enkel de overwinning op een stempel als eendagsvlieg of emo-hype onder jongeren, maar ook een tot respect dwingende poging om een gemarginaliseerd genre tot een breder publiek open te trekken. Hoe ongeschonden is een maagdenvlies dat met darmen en al uit een opengereten buikwand hangt? 'Suicide Season' brengt het antwoord.
Meer over Bring me the Horizon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
