Vanaf de eerste seconde van de cd wordt de luisteraar geconfronteerd met de Barretto sonoriteit. Deze man bezit de onwaarschijnlijke klank om met één noot, hoe zacht ook gespeeld, een heel (zelfs met ziedende X-siders gevuld) stadion te verstommen. Of hij nu zijn bas nu laat grooven of zingen, of hij plukt of strijkt, of hij snel of bedachtzaam speelt, steeds is zijn toon en intonatie warm en perfect. Bovendien lijkt alles moeiteloos uit zijn bas te komen waardoor elke track op de cd licht klinkt en het nauwkeurig ritmisch raffinement heel spontaan overkomt. Samen met zijn drie medeplichtigen levert Barretto met 'Lokomotiv' een meesterwerk af dat zo zwanger is van de ingehouden spanning dat de muziek nergens dient open te scheuren om de luisteraar tot vreemde bewegen aan te zetten.
Vooral gitarist Mário Delgado zorgt meer dan eens voor de gevaarlijkere, maar gevarieerde randjes. In 'Eiró' demonstreert hij moeiteloos waartoe hij met zijn geluid in staat is: van een met lichte distortion bedekt, uitgerafeld rockgeluid over sprookjesachtig tingelend als een gamelan tot de meest cleane sound die een mens maar kan bedenken. Zijn bijdrages lijken daarenboven meer dan eens solo's waaruit willekeurige delen hoorbaar zijn en andere weggelaten werden, alsof het publiek zelf maar moet vervolledigen en invullen. Drummer José Salgueiro is de ritmische verfijning zelve: met veel voorzichtige accenten, maar zonder grote breaks. Zo klinkt hij in 'Oráculo' als een zijden sjaal die om de muziek gedrapeerd wordt: transparant en tegelijkertijd fijnmazig volgespeeld. In tegenstelling tot Delgado en Salgueiro is baritonsaxofonist François Corneloup een nieuwe naam in de Barretto entourage. Al valt dit niet meteen te horen want zijn soepele, lichte toon en fraaie, melodische benadering van dit lekker lage instrument sluiten naadloos aan bij de Barretto-getrouwen. Het overtuigendste bewijs voor de band tussen bassist en saxofonist is het intieme duo 'Sans Titre'. Vanuit verstild zuchten bouwen de twee geleidelijk en voorzichtig op naar een zangerige klank, waarbij het elkaar muzikaal aanvoelen compleet is en blijft.
De optelsom van deze vier buitengewoon subtiele musici resulteert in een cd met verwijzingen naar funk, vederlichte rock, Noord-Afrikaanse ritmes, vrij geïmproviseerde passages, maar vooral massa's intelligente jazz. En deze intelligentie valt met name af te lezen uit de composities die gevarieerd zijn en fraai in elkaar zitten. Zo wisselt het thema 'Casa Branca' steeds af tussen ritmisch hoekig en walsachtig. De titeltrack heeft eigenlijk alles in zich en is zo een blauwdruk is van de hele cd. De bas rolt zacht, maar onhoudbaar virtuoos binnen en krijgt het gezelschap van een tintelende drumpartij en kleine gitaaraccenten. Later schakelt Barretto over op een eenvoudigere riff en komt Corneloup met een ultragecontroleerd gorgelend saxgeluid aanzetten. Het stuk eindigt met een thema door sax en gitaar, waarbij de laatste net iets later komt en de sax zo als het ware schaduwt.
Er zijn al nummers (en bij uitbreiding cd's en muzikanten) die voor minder verfijning de status van 'legendarisch' gekregen hebben.
Meer over Carlos Barretto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
