Buitenaards leven bestaat! Het manifesteert zich in 'Empty the Bones of You' en het is ...euh... allesbehalve aards. Verwacht van Chris Clark geen mooi gestructureerde verhaaltjes over liefde of verdriet maar wel industriële donkere onheilsboodschappen. Verwacht geen duidelijk opgebouwde songs maar knetterende, haperende en bij tijd en wijlen uiterst gevoelige ritmes die uit het niets opduiken en in de ruimte verdwijnen. Er gek van worden is een optie, ervan gaan houden eveneens. Het feit dat de titeltrack 'Empty the Bones of You' na een krakend en tsjirpend reisje door het heelal slechts de intro tot het volgende nummer blijkt te zijn, zegt veel over het hele album. Hier wordt een spel gespeeld met de verwachting van de luisteraar. Geen duidelijke op- en afbouw van nummers, maar tegelijkertijd 4 schuiven openknallen of weer dicht trekken. Clark draait er zijn hand niet voor om. Hij maakt nummers die uit totaal verschillende delen zonder enig verband bestaan. En toch zegt Clark dat, ondanks de contradicties (zwaar / licht, gewelddadig / minzaam), zijn nummers een geheel moeten vormen. Dat lukt hem meestal aardig en een af en toe helemaal niet.
Opener 'Indigo Optimus' is een verzameling futuristische spacy klanken boven een superzware, duistere, verhakkelde technobeat en een smerige synthesizerbas. Je zou voor minder onpasselijk worden van zo 'n overdonderend begin. Een ander knap nummer dat uit verschillende delen bestaat die toch bij elkaar passen, is 'Slow Spines'. Een tweede (of derde) luisterbeurt is hierbij noodzaak. Geen zware drum deze keer maar een hoeveelheid kraakjes die bokkensprongen makende ritmes produceert. Bij aanvang van het derde deel van het onheilspellende nummer weet de luisteraar dat het geen op hol geslagen elektronica maar obsessief detailwerk is. Ook het agressieve 'Gavel (Obliterated)' intrigeert: elektronische beats door een ponsmachine uitgesneden. Muziek uit het metaalbedrijf. Het goed daarbij aansluitende 'Gob Coitus' doet een beetje aan Prefuse 73 denken: wild verknipte maar zuiver weer aan elkaar geplakte hiphopbeats. Het knarst, trekt en wringt zo hard dat het wel eens mis moet gaan in die schijnbaar onsamenhangende nummers. En dat doet het dan soms ook: het krakende droge hiphopritme van 'Farewell Track' valt moeilijk te rijmen met de sferische ambient van het tweede deel. Gelijksoortige flauwe ambient vind je ook in 'The Sun Too Slow' en 'Betty'. Snel vergeten en verder naar de echte pareltjes: het eerste heldere geluid van de plaat komt van de belletjes boven het zenuwachtige 'Early Moss'. Dit nummer is zonder meer een schets en geen afgewerkt portret maar wel een schets die gezien mag worden. Droevig stemmend en ontroerend is het melodieuze tapdansritme in 'Umbilical Hut'. Een warm echoënde xylofoon in een grote sporthal die een herkenbare melodie herhaalt terwijl de grootte van de hal (en daarmee ook de klank) aan verandering onderhevig lijkt.
Chris Clark laat de luisteraar de verschillende lagen in zijn elektronica duidelijk horen maar verklapt nooit welke de volgende is die gaat verdwijnen of terugkomen. Dat proces is nog net te volgen maar het had niet veel complexer moeten zijn. 'Empty the Bones of You' is een verrassing van het begin tot het einde. En van verrassingen hou je of hou je niet.
Meer over Chris Clark
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
