Na een carrière van bijna drie decennia heeft de softrocker Chris Rea al een twintigtal studioplaten in de kast staan, naast zijn talloze compilaties en live-cd's. Rea's gloriejaren liggen al een tijdje achter hem, maar dat betekent geenszins dat de 56-jarige artiest zijn Fender Stratocaster aan de wilgen heeft gehangen, getuige zijn immer aanhoudende stroom van releases. Toen de dokters in 2001 darmkanker bij de Brit vaststelden gaven ze hem initieel weinig overlevingskansen. Geen wonder dat een mens op zo'n moment even gaat stilstaan bij de eigen verwezenlijkingen. Rea kwam tot de vaststelling dat hij eigenlijk ontevreden was over al zijn voorgaande producties: jarenlang had de man vlotte, extreem radiovriendelijke gitaarpop gemaakt die dankzij catchy melodieën en zijn diepe, rokerige stem bijwijlen een groot publiek had kunnen bereiken. Toch is Rea's grote liefde steeds de blues geweest – een liefde die hij, op wat zeldzame tracks na, nooit ten volle had beleefd. Na een succesvolle operatie besloot de artiest daarom werk te maken van zijn meest ambitieuze project ooit: de geschiedenis van de blues "samenvatten" in een box van 11 albums (plus een 'making of'-dvd), samen goed voor 137 zelfgeschreven nummers, opgenomen in een tijdsspanne van een luttele 18 maanden.
Deze sampler genaamd 'Blue Guitars – A Collection of Songs' (op zich al een dubbel-cd) is slechts een selectie van hoogtepunten uit de complete box, maar hij geeft een idee van hoe het ontzagwekkende 'Blue Guitars' als geheel is opgevat. De elf albums illustreren elk een bepaalde bluesperiode of -stroming, waarbij Rea telkens een dozijn nummers opnam in de desbetreffende geest, van de primitieve deltablues op de eerste schijf 'Beginnings' naar 'Country Blues', 'Louisiana and New Orleans', 'Electric Memphis Blues', 'Texas Blues', 'Chicago Blues', 'Blues Ballads', 'Gospel Soul Blues and Motown', 'Celtic and Irish Blues', 'Latin Blues' en tenslotte '60's & 70's'. Een onderneming van dit slag is prijzenswaardig te noemen: Rea heeft zich in de loop der jaren als een meer dan verdienstelijk artiest bewezen, maar zelfs de grootsten der aarde zouden zich niet licht wagen aan een muzikale odyssee als deze. Ook was van in het begin duidelijk dat 'Blue Guitars' geen verkooprecords zou breken: hoewel de box aan een bijzonder redelijke prijs verkrijgbaar is, zullen maar weinig mensen de moed kunnen opbrengen om hem daadwerkelijk in huis te halen, alleen al wegens de imposante tijdsduur van het beestje. Dit is dus een werk van liefde, alleen voor de echte fans. De hier besproken selectie kan noodgedwongen slechts een tip van de sluier oplichten en biedt twee voor de hand liggende conclusies.
Enerzijds toont Rea zich een doorgewinterde professional en weet hij een constant niveau aan te houden. 'The Soul of My Father's Shadow', 'Lone Star Boogie', 'Screw You and Your Deep Blue Sea': de songs laten zich in hun diverse stijlen steeds aangenaam beluisteren en vormen onderling interessante contrasten. De songs zijn echter nooit stijloefeningen zonder meer: gebaseerd op originele composities hebben ze elk hun eigen identiteit en overstijgen de melodieën steevast de saaie, gepopulariseerde schemablues. Anderzijds is Rea nooit de meest aangrijpende artiest geweest: vaak blijven zijn ontspannen, wat gladde composities aan de oppervlakte drijven. Hoe degelijk de afzonderlijke tracks ook zijn, zelden wordt de luisteraar naar het hart gegrepen of laat Rea iets horen dat echt kan verrassen. Het geheel is van zulk een voortkabbelende, relaxte aard dat 'Blue Guitars' bijna zou kunnen voorgeschreven worden als een homeopatisch vervangmiddel voor valium.
'Blue Guitars' is een goudmijn voor mensen wiens interesse in Chris Rea de sporadische best of overstijgt en ook blues-diehards zullen dit ambitieuze project wel kunnen smaken. Desalniettemin kunnen lezers die zich aangesproken voelen beter eerst eens naar de sampler 'Blue Guitars – A Collection of Songs' luisteren, voor zich in een meer dan tien uur durend bluesfest te storten.
Meer over Chris Rea
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
