Susumushi of de Japanse bel-krekel: één van de insecten waar Chris Watson door gefascineerd werd tijdens zijn bezoek aan Japan. Daar ontdekte hij dat er een hele cultuur bestaat van mensen die in de zomer de natuur in trekken om naar insecten te luisteren. Een traditie die terug gaat tot in het 15de eeuwse China, waar er kleine kooien werden gemaakt voor de beestjes, om in de woning op te hangen. Bij de juiste tempartuur zouden ze vervolgens beginnen zingen. Want dat is precies hoe Watson de mechanische geluiden van insecten benadert: alsof het stemmen zijn.
‘Cross-Pollination’ bevat twee nummers waar de, in aantal grootste diersoort, duidelijk de overmacht heeft. Voor ‘Midnight in Oasis’ trok Chris Watson met microfoons naar de plaats van actie: de Afrikaanse Kalahari woestijn. Het is de samenbundeling van opnames van een nacht vol geritsel en gesuis. Deze locatie van open vlaktes, grassen en doornstruiken wordt na zonsondergang een plaats waar heel wat dierlijk leven (met hun bijhorende klanken) valt te bespeuren. Deze 28 minuten durende geluidsregistratie laat de luisteraar van dichtbij kennismaken met allerlei uiteenlopende geluiden uit het dierenrijk. Het stuk is een prachtige harmonische verzameling van de meest precieze én natuurlijke ritmes van deze planeet.
Watson mag dan wel gebruik maken van veldopnames, hij is meer dan een geluidstechnicus en heeft gevoel voor compositie. Hij weet de geluiden van Moeder Natuur heel mooi te presenteren en waar nodig klemtonen te leggen. Na zo’n zes minuten krijgt de luisteraar het bijvoorbeeld benauwd als een wolkenmassa over het land scheert en vogels hevig beginnen te panikeren.
‘The Bee Symphony’, het tweede nummer van het album, werd gecomponeerd door Marcus Davidson met geluiden van honingbijen, opgenomen door Chris Watson. De toonhoogte van het vibrerende geluid van de bij verandert met de gemoedstoestand van het nest: wordt het nest bedreigd, zingen de beestjes hoger. Het nummer begint met opnames die gemaakt zijn ’s ochtends, rond het nest. In dit deel zijn er vooral omgevingsgeluiden te horen (zoals vogels) maar er wordt geleidelijk aan met de macro-lens ingezoemd op het bijennest.
Davidson maakte akkoordenschemas van Watson’s opnames die hij liet zingen door een mensenkoor. De zang werd nadien gemixt tussen de ritmische tonen van de bij. Het bijenkoor zingt harmonieus samen met de bijen, zonder ze te imiteren. Dit vormt een prachtige combinatie van de gevoelsmatige uitdrukkingen van mens en insect. Uiteindelijk volgt de luisteraar de honingbijen tot in het middelpunt van het nest. Daar ontstaat een hechte samenklank van vele stemmen die de luisteraar van dieptes naar hoogtes tilt.
De titel ‘kruisbestuiving’ is dan ook niet lukraak gekozen. Dit werk gaat over de interactie tussen mens en insect. Het plaatst de luisteraar vanuit zijn stenen huiskamer tot op het niveau van de natuur. Nog dichterbij komen is haast onmogelijk.
