Coilguns is een band die nooit voorspelbaar te werk gaat op dit 'Commuters': het geheel heeft raakvlakken met de frenetieke geschiftheid van The Dillinger Escape Plan, zoekt soms de noisy sfeerlandschappen van een Neurosis op en laat vooral door dat alles de walm van mathmetal en hardcore wasemen zodat iedereen constant op het spreekwoordelijke qui vive is. Dat maakt van dit album dan ook een erg avontuurlijke, zei het vermoeiende rit.
De band trapt af met het tweeluik waar het gehele album naar vernoemd is. Het eerste deel is een flitsende collage van onvoorspelbare riffs, piepende akkoorden en tegendraadse ritmes die jeukt, kriebelt en frutselt als een hormonaal overladen tiener. De schrille vocalen doen nog het meest aan hardcore denken, maar de muzikale invulling is duidelijk een paar stappen verder. Het contrast met deel twee kon niet groter zijn: hier gaat het om een stevige soundscape van tien minuten, met bijzonder veel repetitieve riffs en een gedeclameerde tekst, waardoor de argeloze luisteraar haast in trance wordt gewiegd.
De rest van het album is voor het merendeel erg hyperactieve en -nerveuze hardcore/mathmetal met een flinke hoek af. Coilguns verlaat de hele tijd het pad van de voorspelbaarheid en legt zodanig veel bochten en plotse wendingen in het geheel dat het geregeld lastig om volgen wordt. Dat maakt het album best een belevenis, maar geeft eveneens nauwelijks ademruimte. Dat laatste is hetgeen waardoor 'Commuters' zo vermoeiend werkt: de aandacht wordt de hele tijd door opgeëist en ondanks de vele leuke vondsten, slaat de sufheid snel toe.
Een andere echte uitschieter behalve de twee openers is het erg noisy getinte 'Blunderbuss Committee', met een bijzonder rauwe en heftige hoofdriff, die niet zou misstaan op een log sludge-album. Het breekt even de chaos die voorafgaat en volgt en die adempauze is meer dan welgekomen.
Voor een muzikaal avontuurlijke geest is 'Commuters' een lekker geschenk. Als er een ding is dat van deze act kan gezegd worden, dan is dat hun totale gebrek aan voorspelbaarheid. Dat gaat soms ten koste van echt pakkende songs en dat is jammer. ADHD-metal? Een treffender benaming is moeilijk te vinden.
