Droompop is weer helemaal terug. Eind jaren tachtig kwam dit etherische indiegenre aanwaaien vanuit Engeland, met als belangrijkste vertegenwoordigers My Bloody Valentine, Slowdive en Cocteau Twins. De gemeenschappelijke factor was hun voorliefde voor waaierende gitaren en dromerige, ijle zang. Toch was de individuele aanpak van deze bands fundamenteel verschillend en hebben ze elk specifieke navolging gekend. Zo wordt het publiek dezer dagen aan de briljante echopop van Slowdive herinnerd door toppers als Asobi Seksu en Blonde Redhead, terwijl het hemelse geluid van Cocteau Twins onder andere voortleeft in het Belgische Colour Kane. 'A Taste of' is de debuutplaat van dit Edegemse trio en biedt perfect geproduceerde gitaarpop met laptopinvloeden.
Het zou erg gemakkelijk zijn Colour Kane samen te vatten als Cocteau Twins met laptopbeats: zowel de galmende gitaar- en keyboardmelodieën van de tandem Bruno Kimpe-Joeri Gydé, als de sirenenzang van Marjan Snykers leunen wel érg dicht aan bij hun Engelse inspiratoren. Zelfs de hoes van 'A Taste of' lijkt een kopie van Cocteau Twins' album 'Heaven or Las Vegas' (1990). Colour Kane heeft echter geen moeite met die vergelijking: de bandleden zijn er integendeel trots op en lieten hun single 'Seaside Dream' zelfs remixen door Cocteau Twins-hoofdman Robin Guthrie. Colour Kane levert evenwel een update van het authentieke CT-geluid middels de toevoeging van uitvoerige laptopritmes, wat nog minder ruimte laat in het al dichte geluid. De beatjes werken echter niet altijd en klinken soms ronduit geforceerd, zoals in verder puike nummers als 'Astonish' of 'Share My Ease'. Vocaal haalt Snykers het net niet bij natuurwonder Liz Phraser, maar ze kan zich zonder veel moeite in de hogere regionen van haar stembereik bewegen. In de beste momenten krijgt de muziek een haast filmische dimensie, of beter gezegd: kan Colour Kane een song doen aanvoelen als een impressionistisch schilderij. Door de opeenstapeling van al dat ongrijpbaar moois wordt het soms echter moeilijk het bos door de bomen te ontwaren. De extreme uitwerking van de arrangementen zorgt er al eens voor dat de songs zelf naar het achterplan verwezen worden – iets dat trouwens ook bij Cocteau Twins soms voor problemen zorgde. Wanneer de luisteraar een plaat lang aan zulk een constante stroom van sonische pracht wordt blootgesteld, begint het hemelse geluid na een tijdje erg eenzelvig te klinken – er ontstaat gewenning, door een gebrek aan afwisseling en contrast. Ook het veelal trage tempo zal ertoe bijdragen dat sommigen dit album vlakaf als 'saai' zullen bestempelen. Dit neemt niet weg dat het gros van de songs op 'A Taste of' in de juiste context het beoogde mijmergevoel zullen teweegbrengen – dit is bijvoorbeeld eerder een badkamerplaat dan iets voor in de auto. Hoogtepunten zijn het uit herfstdraad gesponnen 'This' en het regenachtige 'Love Hurdles', waarin Snykers' langzame uithalen mooi contrasteren met de ambient ritmes. Ook afsluiter 'Too Late' is de moeite waard. Het is een remix van de Zweed Glorybox en herinnert wat aan Abricot, het vroegere 'trip-pop'-project van Kimpe en Gydé.
'A Taste of' is een album dat een zekere sfeer nodig heeft om te kunnen bekoren, in plaats van die zelf te creëren, wat toch de kracht was van Cocteau Twins, Colour Kane's grootste inspiratiebron. Wat meer uitgesproken melodieën en interessantere songs kunnen hier uitkomst bieden. In de juiste (weers-)omstandigheden voldoet het album echter aan de verwachtingen en fans van het genre zullen hier gediend mee zijn.
Meer over Colour Kane
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
