Cripple Bastards is een Italiaanse grindcoreband die zowaar al bestaat sinds 1988. Echt productief kunnen de heren bezwaarlijk genoemd worden met slechts vijf volledige schijven op de teller, al hebben ze (zoals het in grindmiddens bijna hoort) goed hun best gedaan op vlak van splits. 'Nero in Metastasi' is in ieder geval een schijfje dat los de haren van de balzak blaast en op vlak van koene grindcore in de collectie thuishoort.
Er kan gezeurd worden over het feit dat de teksten gezellig in het Italiaans gebruld worden, maar het is eerlijk gezegd de vraag hoeveel mensen grindzangers in het Engels überhaupt verstaan. Hoe het ook zij, Cripple Bastards heeft alvast duidelijke raakvlakken met punk, net als de eerste lichting grindbands en dat maakt het geheel een stuk energieker dan de groepen die lukraak blasten. Ondanks de hoge dosis energie die ontegensprekelijk in het geheel vervat zit, is er ruimte voor subtiele toetsen en zijn de songs net dat beetje meer doordacht dan verwacht.
Nochtans is 'Nero in Metastasi' ideaal om al die dagelijkse frustraties van zich af te rammen. De gitaren raggen dat het een lieve lust is, met heerlijk lompe passages die vrolijk afgewisseld worden door turbo gehak. Ook de drumpartijen zijn stevig, met die typerend geschifte versnellingen die meteen daarna het gezelschap krijgen van de D-Beat die vaak in hardcore gebezigd wordt en die de songs een snelle groove meegeeft. Zacht of toegankelijk kan Cripple Bastards nauwelijks genoemd worden, maar het leidt geen twijfel dat de songs echt songs zijn en dat ze niet op hoop en al vijf minuten bij elkaar werden gesmeten.
Cripple Bastards mag dan al voor velen een nobele onbekende zijn, ze verdienen het alvast om in het grindhart gesloten te worden. De kwaliteit is werkelijk top, de nummers aanstekelijk en hyperagressief, de teksten (na enig zoekwerk) geënt op sociaal en maatschappelijk kritische standpunten en de energie op turbo-modus. Bijzonder lekker grindplaatje, dit.
