Reggaeland rouwt nog steeds om het te vroege heengaan van Joseph Hill, frontman van het geprezen Culture. De goedlachse dread en overtuigend predikant van de rastaleer schreef een eigen hoofdstuk in de Jamaicaanse muziekgeschiedenis. Zijn nog steeds legendarische debuutsingle ‘Two Sevens Clash’ had zo’n grote impact in Kingston dat mensen in de straat de apocalyptische boodschap die erin vervat zat als waar beschouwden. De unieke, gemoedelijke zang en de harmonieuze driestemmigheid werden het handelsmerk van tientallen rootsreggaeplaten, gastverschijningen en samenwerkingsprojecten. Hoewel Culture al vaak geëerd werd op verzamelaars, bevat ‘Natty Dread Taking Over’ een wel heel volledig overzicht met de nodige unieke snoepjes erbij ter verfraaiing.
Zes jaar na de toetreding van Joseph Hill tot het rijk van Jah, nadat hij in elkaar stortte op een podium in Berlijn, presenteert VP records een dubbelalbum met zomaar eventjes 38 songs. Inbegrepen zijn de integrale, nooit op cd verschenen bestseller ‘Africa Stand Alone’ en vier John Peel opnames. Alsof dat nog niet volstaat, gooit het label er nog een dvd bij van een concertregistratie in 2003 en een lang interview met de rasta.
Het spreekt voor zich dat alle klassiekers hier present zijn: van de heerlijke traditionele, strakke evergreens als ‘See Dem a Come’ of ‘I’m not Ashamed’ uit ‘Two Sevens Clash’ tot meer recente, uptempo tracks uit superalbum ‘One Stone’. Drie decennia rootsreggae worden hier gebundeld, waarbij de gemene deler bestaat uit strakke basisritmen met rollende baslijnen (vaak afkomstig van riddim twins Sly & Robbie) en een eenvoudig, opfleurend orgel- of gitaarmotiefje. Zeker het ouder werk zet daardoor de glorieuze harmoniezang helemaal centraal, wat ondermeer de titeltrack bombardeert tot reggae van de zuiverste soort, in loepzuivere Joe Gibbs productie. De vocale kracht en het bijbehorende samenhorigheidsgevoel geven de nodige ondersteuning door boodschappen als “Jah Jah see dem a come, but I and I are conqueror”, “baldhead bridge is burning down” (als parodie op de London Bridge-song) of “now it’s been too long in slavery – black man get up, stand up blackfoot”. De religieuze en politieke teksten die de rastaleer ondersteunen, zijn deel van het succesverhaal van dit gezelschap.
Wie na dik twee uur vol peace, love and happyness (“love shines brighter than the morning sun, love shines brighter every day”) nog niet voldaan is, wordt extra gepaaid met een ijzersterke concert-dvd. 21 Songs lang bewijst Culture dat muziek en sterke boodschappen via een live optreden nog meer overredingskracht krijgen, mee dankzij gek verklede en gesticulerende muzikanten, Jamaicaanse vlaggen en een nog erg energieke frontman. Het intieme kader geeft ook meer authenticiteit dan de bekende concertbeelden uit Zuid-Afrika in 2000.
Dit is een fantastische nieuwkomer in VP’s ‘Reggae Anthology’-verzamelreeks. Joseph Hill en co worden terecht met veel kwaliteit en respect in de bloemetjes gezet. Zoon Hill heeft de fakkel overgenomen de dag dat papa stierf (en zo destijds toch de wereldtournee afgewerkt). De spirit van Culture blijft levend, dat is een conclusie die zeker kan getrokken worden uit ‘Natty Dread Taking Over’.
