Carpe diem, leef van dag tot dag: dat is de boodschap die de Amerikaans-Zweedse broer en zus Jacob en Sarah Snavely uitdragen. Geen wonder ook als je een zwerversbestaan nastreeft van San Fransicso naar Honolulu, Londen tot Stockholm en in het kielzog van bands als Wolf Parade, A Place to Bury Strangers of The Faint leeft. In elk geval lijkt de levenswandel van dit duo even interessant als hun debuutplaat, die een heerlijk mysterieuze trip bevat richting wavepop en psychedelische rock en verhuld zit in een heerlijk laat avondsfeertje.
‘Boo’ is een plaat uit één stuk. Twaalf songs lang lijkt dit duo vrij luchtige en weinig gecompliceerde muziek te presenteren, die echter een sfeer doordrukt waar een mens stil van wordt. Het tweetal is duidelijk inspiratie gaan zoeken bij de benevelende psychedelica van The Velvet Underground, maar heeft zich zeker ook gespiegeld aan teneergeslagen vrouwen-wavebands uit de jaren ’90 als Mazzy Star of This Mortal Coil. Dat drukt een heel eigen, aparte stempel op dit debuut.
Waar het album aanvangt met weinig opzichtige sfeerpopmuziek waar orgel en zwevende gitaar de toon zetten, sijpelt meer en meer dat mysterieuze en benevelende karakter door. Het psychedelische ‘Boxed Up in Pine’ neigt met een elektrische vioolsolo al even naar hogere sferen maar pas vanaf de vijfde track, ‘Wouldn’t You’ gaat Dag för Dag helemaal de atmosferische toer op. De kracht van samenzang en afwisseling tussen mannen- en vrouwenstem wordt mooi benut in een langzaam ontwikkelend hoogtepunt waarbij eenvoud en intensiteit elkaar harmonieus omarmen. Het tweetal weet duidelijk hoe pracht en praal in beheerste liedjes kunnen opgenomen worden. ‘Silence as the Verb’ laat de plaat echt volledig open bloeien. Met minimale instrumentale omkadering en een volle aandacht voor stilte en nagalm presenteert Sarah Snavely een ronduit schitterend stukje vocale mystiek. ‘Boo’ wordt dan ook steeds beter en overtuigender en ontwikkelt zich tot een magistrale sfeerprent die onder de huid kruipt en bol staat van verborgen emoties. Angst zonder oorzaak, pijn zonder prikkel, schreeuw zonder geluid: het zou allemaal in deze muziek aanwezig kunnen zijn, maar zo gemakkelijk geeft Dag för Dag de pap niet in de mond.
Gezien zijn bandnaam, leeft dit gezelschap zeker met een goede attitude. Dag för Dag koppelt vertrouwde klanken aan een eigen ingesteldheid en doet dat in volle overtuiging, maar zonder enige pretentie of ambitie. Dit is een verrassingsplaat die beter en beter wordt en nog lange tijd zal blijven nazinderen, eentje die het verdient ontdekt te worden door mensen die graag wat dieper graven.
Meer over Dag för Dag
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
