Dakota Suite of Chris Hooson is nooit vies geweest van een muzikaal experimentje. Zowel de ingetogen singer-songwritermuziek die bij kampvuurcountry en jazz aanleunden als de instrumentale werken van dit eenmansproject stellen sfeer steeds voorop, maar durven al eens enkele aparte compositorische stappen te zetten. Grote constante is echter een voorliefde voor stilte, een fundamenteel en wezenlijk onderdeel van de man zijn muziek.
‘Vallisa’ is een liveplaat opgenomen in de gelijknamige kapel in Bari, Italië: een serene, sacrale omgeving die voor ook het artwork van dit album als inspiratiebron diende. Voor dit intieme concert heeft Dakota Suite zijn inmiddels vaste cellist David Darling en pianist Quentin Sirjacq opgetrommeld om een neoklassiek, sfeervol en abstract muzikaal kader neer te zetten.
Sober, somber en stil: deze drie facetten passen perfect bij de Gothische kapel waar dit album werd opgenomen. Tien instrumentale sfeerprenten waarbij ontzettend spaarzaam met noten wordt omgesprongen, klinken ontzettend hol en leeg. Een gebrek aan ritmische omkadering of vaste thematiek maakt dit klassiek karakterwerk erg moeilijk te vatten. De piano wordt heel af en toe aangeslagen maar dan met een voorzichtigheid alsof het instrument elk ogenblik kan instorten en de gitaar is in het merendeel van de songs eerder niet dan wel aanwezig. Enkel Darlings cello durft al eens een zeldzame strijk te janken of enkele tellen te vibreren. Zo treedt ‘Falling Apart II’ iets explicieter naar de voorgrond en is er zelfs even sprake van samenspel tussen de drie heren.
Er is in elk geval veel ruimte voor bezinning en interpretatie bij de vrijzinnige muziek van dit trio waarbij piano, cello en gitaar heel voorzichtig en beurtelings een eigen plaatsje krijgen toegeschoven. Accenten en tempo van de verschillende stukken mogen licht wijzigen, textuur en achtergrondkleur doen dat nauwelijks. Elke track lijkt dan ook te ontstaan en eindigen naar eigen goeddunken, maar mist zonder visuele confrontatie ook een beetje zijn pointe.
Er is geen herfstdag die zo kil en desolaat wil zijn als deze plaat. Ingetogen emoties, neo-klassieke ambient en goed verscholen en verzwegen thema’s: deze intieme liveopname bevat een collectie van tien afstandelijke en kille, maar ook mooie en serene doodsprentjes. Dat het hier om een uniek, kwalitatief sterk concert ging, leidt geen twijfel. Dit is de absolute soundtrack voor een film noire, met veel noire en weinig film.
