Antifolk had enkele jaren geleden enige bekendheid én aanhang met karakters als Herman Düne en Adam Green of zijn Moldy Peaches. Dit waren stuk voor stuk personen of ensembles die zich niet in het keurslijf van de commerciële muziekindustrie lieten stoppen. De beweging (voor de leek: antifolkartiesten maken een soort folkmuziek waar hier en daar een serieuze kant af is) taande de voorbije jaren af daar veel bands evolueerden en/of andere wegen insloegen en opvolging niet onmiddellijk te bespeuren was. Nu is er evenwel de Amerikaan Darwin Deez (echte naam Darwin Smith), een artiest die het overwoekerde pad van antifolk opnieuw gevonden lijkt te hebben. Het grootste verschil is dat deze goede man niet-serieuze teksten koppelt aan vrij commerciële, op disco geïnspireerde melodieën. Een ander opmerkelijk gegeven, maar dan van een andere kaliber is zijn gezichtsbeharing. Hij kenmerkt zich namelijk door weelderig krullende pornomanen en dito -snor.
Uitermate goedgeluimd gaat Darwin Deez van start op zijn zelfgetiteld debuut. De indruk die hij daarbij wekt is dat hij op z’n eentje dit album in elkaar knutselde. Veel meer dan een elektrische gitaar, een krakkemikkige synthesizer, een bejaarde drumcomputer en (al dan niet sporadisch) een groepje handklappende enthousiastelingen waren dan ook niet nodig voor dit werkstukje. Een meevaller is nu dat deze huis-, tuin- en keukenvlijt aanvankelijk baadt in originaliteit. Aanstekelijke voorbeelden hiervan zijn debuutsingle ‘Constellations’, ‘Deep Sea Divers’ en ‘Up In the Clouds’. Toch zit in deze originaliteit ook het een knelpunt van de plaat. Nagenoeg alle nummers borduren namelijk verder op ditzelfde concept. Enkel ‘Bed Space’ zorgt nog even voor een uitstapje, weg van het algemene beeld. Deze song is misschien wel het best te verwoorden als een desolate ruimtewandeling waarin de eenzaamheid roept. Bovendien kan dit lied pronken met de medaille voor aardigste intro van het album. Daarna vervalt ‘Darwin Deez’ opnieuw in het geknutsel van het eerste deel van het album, weliswaar met ‘Radar Detector’ als één van de hoogtepunten.
Darwin Deez kwam op het lumineuze idee om de antifolkbeweging nieuw leven in te blazen via het door de discomolen halen van de klank ervan, zodat catchy melodieën bekomen werden. De eerlijkheid gebied nu te zeggen dat dit goed werkt: het is uitermate aanstekelijk. Ongelukkigerwijze weet dit album evenwel niet volledig aan te slaan. Daarvoor is er te weinig variatie. Toch moet vooral de originaliteit benadrukt worden en is het idee dat dit album misschien beter gehalveerd uitgegeven was enkel constructieve kritiek.
