Despised Icon mag dan wel een soort van death metal gespeeld hebben op hun debuut 'Consumed by Your Poison', toch raakte het niet hoger dan de status van een wel zeer lage muzikale grap. Dit onder meer door de repetitieve mediocre gitaren en de belachelijke zanglijnen die bestonden uit (de band heeft twee zangers) een overgebruik van varkensgepiep (of pig squeals) en kinderachtig, spastisch, quasi-geschreeuw. Despised Icon greep nog hogere hoogten van laagheid, toen de Canadese band met opvolger 'The Healing Process' besloot deathcore te gaan spelen. Deze stijl zou een combinatie van death metal en metal/hardcorefusie moeten zijn, maar in feite laten de meeste 'deathcore'-bands weinig plaats voor death metal en meer plaats voor uitgeputte metalcorebreakdowns. Dit is exact wat Despised Icon doet: de band doet de hele tijd niet anders dan doorsnee chugga-chugga-flinger-flanger gitaren af te wisselen met trage saaie breakdowns. Dit alles met twee zangers, een hardcorezanger en een 'death metal'-zanger. Nu heeft de band een nieuwe schijf uit, 'The Ills of Modern Man'.
Nochtans opent 'In The Arms of Perdition' niet slecht, de gebruikelijke toffe death metalriff zet in met blasts. Dit alles wordt compleet verpest als de breakdown inzet. Op 'Furtive Monologue' laat Despised Icon zien dat ze eigenlijk niet meer zijn dan een metalcoreband die death metal probeert te zijn. De generische chugga-chuggariffs over (hyper)blasts, een paar echte death metalriffs en de monotone disharmonische akkoorden die daarmee afgewisseld worden vormen het saaie geheel dat 'The Ills of Modern Man' heet. De luisteraar mag zich niet vergissen, er zitten enkele lichtpuntjes op deze cd zoals de intro van 'Quarantine' en 'The Ills of Modern Man' en de tweede helft van 'A Fractured Hand'. Hier rust echter het algemene gevolg voor alle nummers op deze schijf: vaak beginnen ze goed of middelmatig maar vervolgens worden ze compleet verpest door nog ergere mediocriteit, breakdowns, irritant tienergeschreeuw van de eerste zanger en varkensgeschreeuw van de tweede. Eigenlijk is dat laatste niet veel meer dan het menselijke equivalent van een fluitje. Zo blijft Despised Icon zich dus de hele plaat door een inconsistente en nutteloze weg banen naar nog middelmatiger diepten, nooit beseffend dat het niets meer is dan een al doodgebloed kalf dat de muziekwereld lastig valt met zijn stank.
Wie naar grotendeels belachelijke en gezichtsloze trends in metal zoekt zoals nu-metal of metalcore, zal zich ongetwijfeld kunnen vinden in Despised Icon's saaie vorm van deathcore. Eigenlijk is dit Canadees collectief niet meer dan een metalcoreband die death metal tracht te spelen, daarin grandioos faalt en nog meer doorsnee wordt dan hij al was. Veracht? Jawel. Icoon? Nooit.
Meer over Despised Icon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
