Als je als Australische band beslist om in Berlijn te gaan wonen wegens dichter bij je Europees doelpubliek, ben je vrij bewust aan je muzikale carrière aan het werken. Vandaar dat het trio Devastations (voorheen met 'The') na het succes van 'Coal' niet te veel tijd heeft genomen om met een nieuwe plaat op de proppen te komen. Hoewel 'Yes, U' een sinister jaren 80 sfeertje uit voorgaande releases verder zet, is deze plaat toch iets heimelijker en diepgaander dan zijn voorganger (al is tussen beide nauwelijks een jaartje verloren is gegaan). 'Yes, U' sluipt aanvankelijk gemakkelijk in het hoofd van zijn aanhoorder, maar eist toch ook enige inspanning en begrip op.
Leve de plaatjes die vanaf de eerste maten een aangenaam en herkenbaar gevoel geven. 'Yes, U' is absoluut een voorbeeld daarvan. Het heerlijk geniepige 'Black Ice' komt meteen erg overtuigend binnen en draagt de mystiek van Depeche Mode of Nick Cave uit, maar verlicht die met hoge zang en zoete elektronica. Het totaalspektakel is in elk geval veelbelovend. Ook met opvolgers 'Oh Me, Oh My' en 'Rosa' schieten Devastations los in de roos, in het eerste geval met een slepende, huilerige popdramatiek die een band als Madrugada naar de kroon steekt en in het tweede geval met een mooi opbouwende ballade die langzaam het postrockwereldje in kruipt. Mede dankzij veel holle momenten die stevigere instrumentale partijen onderbreken, klinkt dit plaatje vaak vrij intiem en obscuur. Een heldere productie en veel licht zwevende achtergrondkleuren zorgen toch ook voor een verheven karakter. Verder weet Devastations prima vast te houden aan mooie melodieën en overtuigende zanglijnen. Vanaf 'The Pest', een fluisterend rustmoment met sissende cimbalenbegeleiding, neemt de band stevig gas terug. Het album wordt nóg ijler heeft steeds minder zichzelf opdringende songs. Enkel stevige en vaak mooi geconstrueerde bas- en drumpartijen blijven overeind, terwijl de andere ingrediënten meer en meer richting sferische droompop opschuiven. Zo is het meer en meer intiem wegdromen geblazen in het halfduistere nevelrijk van 'Yes, U'. Het is misschien nog even vreemd dat een lied als 'Mistakes' het plots moet stellen zonder keyboards of nazinderende effecten en daardoor helemaal aan de oppervlakte komt te liggen, maar dat kan de roes waarin de cd rondwaart niet verstoren.
Het is intrigerend hoe Devastations op deze plaat begint met songs die sterke melodieën, instrumentale invulling en emotionele overredingskracht met glans combineren om stelselmatig de lat ietsje hoger te leggen. Niet dat de band, voor enkele gelegenheden uitgebreid met violiste Andrea Lee en pianist Nigel Yang, zich waagt aan enige complexiteit. Samen met zijn luisteraar droomt 'Yes, U' heerlijk weg, terwijl het toch vasthoudt aan sterke nummers en dat is een heuse prestatie. Er mag hier dan ook gesproken worden van een verpletterend album.
Meer over Devastations
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
