De Duitse band Die Krupps behoeft in metalland geen introductie meer. Met een kwarteeuw songschrijven, dertien platen en een titel als medeoprichters van de zogenaamde 'electronic body music' op de cv, heeft de band zich opgewerkt naar de top. Gedurende die lange reis werd creativiteit hoog in het vaandel gedragen en werden verschillende muzikale maskers opgezet. 'Too Much History Vol. 2' (met subtitel 'The Metal Years') belicht er hier één van. Deze verzameling toont een band na het jaar van omkeer, 1992, die houdt van stevig gitaarwerk, zwevende elektronica, futuristische effectjes en overdonderende zang. Ook ditmaal trekt het Duitse combo overigens de kaart van de vernieuwing: alle songs voor deze verzamelaar werden opnieuw ingespeeld en opgenomen, waardoor hier en daar toch enkele leuke nieuwe accenten gelegd werden.
Deze verzamelplaat knalt van jewelste. Die Krupps presenteert lekker loodzware, machinale industrial met diepe metalgitaren, spitstechnologische elektronica en pompende beats. Titels als 'Odyssey of the Mind', 'The Dawning of Doom' of 'Bloodsuckers' liegen er niet om: de band kan een aardig stukje beuken. De nogal vijandig klinkende, schorre brulstem van Jurgen Engler vervolledigt het plaatje. Toch zijn twaalf snoeiharde, ijzersterke songs makkelijker verteerbaar dan aanvankelijk lijkt. Zowel uitgedokterde elektronica, vernuftige effecten als krachtige melodieën voeren hier immers de bovenhand. Topsingle 'Metal Machine Music' ("Why do we act like machines?") opent dan wel als een loodzware metalsong, maar wijkt met een intermezzo op metalen vaten en wijzigende stemtechnieken toch af van de standaard. Zo bulkt dit plaatje van leuke 'spielereien'. Verder bewijzen de Duitsers dat ze zicht niet in een te nauw keurslijf laten persen. Het fijne 'Crossfire' is bijvoorbeeld voorzien van iets luchtiger snaarwerk, ijle indianengezangen en een vlotte dansbeat. Een geweldige track als 'Fatherland' neigt met zijn open, zwevende zangstem en synthpartijen zelfs richting wave popband The Mission. Absolute hoogtepunten zijn echter zonder twijfel het geniepige 'Bloodsuckers' (een typevoorbeeld van electronic body Music) of de beukende hardcoresong 'Black Beauty White Heat'. Bovendien doen deze heren er graag nog een schepje bovenop met de leuke Pop Will Eat Itself-cover 'Ich Bin ein Auslander', samen met 'The Great Divide' het enige echt nieuwe werk op deze cd.
'Too Much History Vol. 2' bewijst wederom waarom Die Krupps een topstatus bereikt hebben. Zelfs het toespitsen op de zogenaamde 'metal years' biedt voldoende variatie en sterke songs om een prachtige verzamelaar samen te stellen. Als kennismaking met dit gezelschap kan deze plaat dan ook zeker tellen.
Meer over Die Krupps
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
