In 2007 verscheen 'Monkinus', een album van bassist Dominic Duval en saxofonist Jimmy Halperin, dat volledig gewijd was aan het oeuvre van Thelonious Monk. Hetzelfde concept gebruikte het duo voor het dit jaar verschenen 'Monk Dreams' waarop duidelijk te horen is dat Duval en Halperin een gelijklopende visie hebben op de muziek van de Amerikaanse pianist-componist. De twee vinden elkaar blindelings in een erg "mooie" en afgelijnde benadering van de nummers. Fans van Monks muziek, zeker diegenen die vertrouwd zijn met de interpretaties van de componist zelf, zullen warschijnlijk even moeten wennen aan deze versies. Het lijkt namelijk wel alsof Duval en Halperin de stukken benaderen als klassieke standards. Het rammelaspect dat doorgaans de aandacht trekt, is hier afwezig: de nadruk wordt gelegd op de melodische en harmonische aspecten van de songs, waardoor de ritmische hoeken en kanten naar de achtergrond verdwijnen. Bovendien zijn er zelden opvallende arrangementingrepen te noteren. Het thema ligt meestal in de saxofoon, daarin min of meer gevolgd door de bas. Alleen in 'Monk's Dream' is Duval te horen in een volwaardige polyfone tegenstem en in 'Evidence' zijn hij en Halperin verwikkeld in een snelle canon, alsof de twee elkaar op de hielen zitten.
Eens de stukken op gang getrokken zijn, zoekt Duval vaak walking bass lijnen op. Af en toe ontdubbelt hij echter het ritme, waarbij de muziek lijkt te versnellen. Door dit te doen op soms minder voor de hand liggende momenten, klinken deze acties heel spontaan. Echt lastig maken de twee het elkaar echter niet, waardoor de plaat wat afgeborsteld, maar gelukkig niet steriel gaat klinken. Daarvoor zijn de twee te inventief. Bij Halperin vertaalt zich dat in heel eigen gekleurde melodielijnen die niet de traditionele paden volgen, maar ook niet opvallend tegen de stroom in gaan. Zo kan hij met zijn melodische benadering de cliché's vermijden. Wanneer hij de tenorsax ter hand neemt, klinkt hij holler en "harder" dan wanneer hij naar de sopraansax grijpt. Op dit laatste instrument kan hij licht en virtuoos uit de hoek komen, waardoor stukken als 'Off Minor' of 'Criss Cross' opvallend speels worden.
Wat de plaat echter het meest kleurt is de klank van de contrabas. De beheersing en souplesse van Duval zijn haast spreekwoordelijk. In het spelen van de thema's kan hij de saxofoon vlot volgen en klinkt hij vrij van de beperkingen die de bouw van zijn instrument al eens met zich meebrengt. Ostentatief virtuoos wordt hij nooit, maar de vanzelfsprekendheid, beweeglijkheid en de warme zangerigheid van zijn sound zijn indrukwekkend. Zijn tref- en zelfzeker komen extra tot uiting in de solistische passages, waarbij hij zich ongedwongen, maar indrukwekkend in de kijker speelt.
'Monk Dreams' is een plaat van twee muzikanten die Monks muziek van binnenuit kennen. Na enkele nummers is het vakmanschap dat Duval en Halperin bezitten echter zo duidelijk dat de nood aan een stoorzender of wat onenigheid groeit. Zeggen dat Monks muziek deze zaken nodig heeft, is de composities onrecht aandoen, maar 'Monk Dreams' was door wat kleine oneffenheidjes misschien wel een spannendere plaat geworden.
Meer over Dominic Duval / Jimmy Halperin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
