Het valt onmogelijk te ontkennen: Don Turbolento is blijven steken in de jaren tachtig. Het feit dat het duo van Dario Bertolotti en Giovanni Battagliola vernoemd is naar een song van Yello, is reeds een eerste teken aan de wand. Daarnaast vermaken de Italianen zich ook nog met het verwijzen naar pioniers als Tangerine Dream, Kraftwerk en Can. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ‘Attack!’, het tweede album van Don Turbolento, volstaat met pompende synthpopsongs. Synthpop die weliswaar modern genoeg klinkt om anno 2012 te zijn uitgebracht, maar waarvan het hart duidelijk sneller gaat kloppen voor de eighties.
Het album opent met een onheilspellende synthlijn die meteen de toon zet voor wat komt: ‘What i CAN’ is een solide openingstrack, al is het lang niet het beste. Wel is de voorliefde van het duo voor allerlei spacey blieps en bloeps meteen duidelijk. Het is muziek die, zoals de hoesfoto zo mooi aangeeft, goed zou kunnen dienen als de soundtrack van een sciencefictionfilm of –game.
Don Turbolento steelt van zowat alle belangrijke groepen uit de synthpop en new wave, zoals New Order, Nitzer Ebb en Kraftwerk, maar geeft zijn songs vaak ook een smerige rand mee die overduidelijk uit het nieuwe millennium stamt: een goed voorbeeld daarvan is het pulserende ‘This Time’, een van de hoogtepunten van de tweede helft. ‘Desert Line’ is er nog zo eentje, en heeft als bonus een spoken word-sectie in het Italiaans: het zou niet mogen werken, maar op een vreemde manier doet het dat net wel. ‘Don’t Talk’ leunt dankzij de aanstekelijke synths en de hook, waarbij de titel steeds herhaald wordt, nog het meest aan bij een traditionele popsong. De enige echte misser is de quasi-ballad ‘Evil Heaven’, maar afgezien van die uitschuiver wordt filler beperkt.
‘Attack!’ is een meer dan degelijke plaat geworden en is een aanrader voor liefhebbers van synthpop in een modern jasje. Meer van dat, graag.
