Sounddesigner/producer Donato Wharton werd in 1976 op de wereld gezet in Cardiff, Engeland, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Duitsland, waar hij zijn jeugd doorbracht met gitaar en piano spelen in verschillende bands. Zijn interesse voor elektronica bracht hem al snel in contact met de opkomende hiphopscene van Stuttgard, waarin hij steeds meer een producersrol op zich nam. Naast audiovisuele installaties, geluidscreaties voor cinema- en theaterproducties en studiowerk voor gelijkgestemde artiesten, bracht hij onlangs zijn tweede full-cd uit op het Duitse City Centre Offices-label.
'Body Isolations' is de langverwachte opvolger van het door critici zeer enthousiast ontvangen 'Trabanten' (2004). Net als zijn voorganger is deze nieuwe plaat een universeel verstaanbare en tegelijk persoonlijke muzikale droom, waarin tal van invloeden en gemoedstoestanden aan de oppervlakte komen zonder dat het geheel daarbij aan coherentie verliest.
Met het als een verlaten overzetboot laag zoemende 'Absentia' voert Wharton zijn luisteraars voorzichtig zijn lome universum binnen, waarna hij zijn gitaar en (voor het eerst ook) microfoon ter hand neemt om zijn gasten te verwelkomen met de eerste song. 'Blue Skied Demon' weeft een donker, melancholisch web met tal van gevoelig galmende gitaarlijnen, slierten elektronisch gepruttel en nu en dan een roffeltje half vergane drums. Op 'Transparancies' klaart de hemel op wanneer fijne, geloopte piano- en gitaarriedels speels door een kalme zee van zachte ruis kronkelen en nu en dan subtiel van richting veranderen. Heel wat dwingender is het prachtige 'Underwaves', een door merg en been snijdende, metalige soundscape die schippert tussen postrock en ambient à la Brian Eno. Ook het ietwat statische 'Puget Sound' balanceert op deze wazige grens met breed uitgesmeerde gitaren die op synthesizers lijken en omgekeerd, elektronische tonen die fluiten als gitaarversterkers. Een veel intiemer, akoestisch Wharton-geluid passeert de revue op 'The End of the American Century', wanneer een met veel achtergrondruis opgenomen gitaar het gezelschap krijgt van licht wiegende strijkers en onregelmatige, jazzy drumroffels. Het over een futuristisch westernlandschap galmende 'Deities Stalk The Land' creëert een stoffige en desolate sfeer met een enkele gitaar en tal van effecten, waar 'Sidereal' onmiddellijk naar de keel grijpt door zijn melancholisch kinderliedjesgevoel van muziekdoos, strijkers en friemelende gitaar. Afsluiter 'Wake' doet tot slot wat de titel suggereert: met voorzichtige belgeluiden, een aanhoudende drone en een loop die lijkt op de cyclische roep van een exotische vogel, geeft Wharton aan dat het tijd is om terug te keren naar de realiteit.
Op 'Body Isolations' munt Wharton uit in het creëren van breekbare, dromerige sferen met een minimum aan geluiden en instrumenten. Die minimale instrumentatie en het ontbreken van echte 'oorsnoepjes' (lees: laagjes of stereodetails), zorgen er echter ook voor dat het dromen hier en daar aanzet tot indommelen. Ondanks hun hoge emotionele impact voelen verscheidene tracks bovendien wat richtingloos aan, zodat het niet altijd duidelijk is waar de ene song eindigt en een andere begint. 'Body Isolations' is met andere woorden een geknipte plaat voor de nachtelijke uurtjes, wanneer men ondanks de vermoeidheid niet kan slapen en wat wil soezen op de bank met net ietsje meer dan muzikaal behang.
Meer over Donato Wharton
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
