Zelden is hij zo kwaad geweest als op 'City That Care Forgot', ongeveer de 32ste plaat van de bijna 68-jarige Mac Rebennack, alias Dr. John. Nauw betrokken bij zijn stad en zeer geëngageerd na de orkaan Katrina, is hij op deze plaat ronduit woest op de regering-Bush. "Baghdad got mo power on than my sweet home in New Orlean [sic]" of "I saw the great vacant ghost of a politician's stare" luidt het onomwonden in 'City That Care Forgot" en 'Promises, Promises' valt met de deur in huis: "The road to the White House, paved with lies". Het contrast tussen de sfeer van dit gospelnummer en de tekst doet denken aan Weens 'Spinal Meningitis', een vrolijke meezinger over een kindje dat zwaar ziek is. In 'Save our Wetlands' (met puntige blazers) legt hij de vinger op de milieuproblematiek waar vooral de oorspronkelijke cajunbevolking het slachtoffer van dreigt te worden.
Alle stijlen die New Orleans rijk is, komen aan bod, van blues en country tot funk en soul, al dan niet gekruid met rock, jazz en allerlei Creoolse elementen. Van vernieuwing is al enige tijd geen sprake meer, maar kun je zoiets eisen van een artiest die al meer dan een halve eeuw meedraait? Zijn vaste kwartet (piano, gitaar, bas en drum) wordt telkens aangevuld met stevige backing vocals, blazerspartijen en in toenemende mate strijkers. Alleen lijken de jaren en het wilde leven van weleer zijn tol te eisen en is de kruidige mix niet meer zo pikant als vroeger. Meer en meer gaat hij de Fats Dominotoer op, zoals in 'You Might Be Surprised', dan in de richting van zijn grote voorbeeld Professor Longhair.
Voor wie de moeite neemt verder te gaan dan een diagonale beluistering, blijft het een heerlijke melange met hier en daar erg subtiele toetsen, zoals de trompetsolo van Terence Blanchard en de achtergrondzang in 'We getting there' en 'Land Grab'. 'My People Need a Second Line' lijkt aanvankelijk futloze easy listening voor lege salons in grote luxehotels maar na drie minuten barst een straatorkest los en zit de luisteraar temidden een feest. De gitaarsolo van Eric Clapton maakt 'Stripped Away' potiger, terwijl het clavinet van de dokter en de blazers 'Say whut?' heerlijk funky maken.
'City That Care Forgot' is Dr. Johns beste plaat in jaren. Hij blijkt nog altijd in staat om goede cd's te maken mét inhoud, al blijft zijn beste nog steeds 'Going Back To New Orleans' uit 1992.
Meer over Dr. John and The Lover 911
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
