De Duitse saxofonist Reiner Witzel heeft een zwak voor de wereld van film en tv. Niet alleen schrijft hij muziek voor dit laatste medium, zijn “zelfstandige” composities zijn meer dan eens geïnspireerd door krimi’s. Bovendien knipoogt de naam van zijn trio naar de misdaadfilm ‘Vier im roten Kreis’ en verwijst de titel van het album naar het bekende filmformaat.
Zoals verwacht mag worden van muziek die doortrokken is van de filmwereld, blijft die grotendeels trouw aan de gangbare muzikale normen, zowel compositorisch als in de uitvoeringen. Het album passeert langs latin, uptempo bop, bluesy soul, swing en zelfs lounge (‘Echoes of the Universe’, waarvoor het trio door de komst van percussionist Roland Peil even een kwartet wordt), zonder dat het geheel rommelig wordt. Daarvoor is de muziek te beheerst.
Als saxofonist blijft Witzel in het natuurlijke register, waarin zijn sappige soulklank het best tot uiting komt. Het gebruik van effecten beperkt hij tot het harmoniseren van zijn dwarsfluitpartij in de titeltrack en ook compositorisch blijft hij binnen de klassieke jazztraditie. De verschillende stukken hebben een klassieke, glasheldere vormgeving, waarbij de melodie door de harmonie wandelt zonder die te testen op rekbaarheid.
Bassist Markus Schieferdecker zorgt voor riffs of traditionele walking bass lijnen. Desondanks heeft hij meermaals last van een slordige intonatie, gelukkig niet in die mate dat het echt storend wordt voor de muzikale beleving.
Drummer Christian Scheuber sluit zich bij zijn collega’s aan met klassieke grooves die lekker licht, losjes uit de pols en met finesse gespeeld worden zonder op zoek te gaan naar scherpe accenten. Alleen in het schuifelende ‘Sould Eyes’ van Mal Waldron klinkt Scheuber wat onrustiger, maar dit contrast is hoofdzakelijk te danken aan de soepele rechttoe rechtaan benadering van de andere tracks.
Op ‘16 mm’ weten Witzel en zijn collega’s door hun vakmanschap te overtuigen in de verschillende subgenres die ze bezoeken. Een persoonlijk gezicht is echter nergens te bespeuren, waardoor het album aangenaam voorbijschuift, zonder de luisteraar ergens echt beet te pakken. Drei im roten Kreis is hier absoluut onschuldig, iets wat zelden de voedingsbodem is voor een spannende krimi. Of een beklijvende plaat.
