Hiphop, elektro, IDM…: de mix waarmee veel nieuwe labels en artiesten in de ondergrondse laptopscene tegenwoordig mee uitpakken is niet echt origineel meer. Aan het woord is ditmaal de Duits-Limburgse kamerartiest Egon Fisk. “Denk aan Juan Atkins en Frank Zappa”, leert de perstekst. Niet dat die vergelijking enige steek houdt, want zowel van het vernieuwende als het erg eigenzinnige karakter van deze twee voorbeelden is weinig terug te vinden. Wat wel blijkt, is dat deze debuutplaat op het piepjonge Brusselse label Umbrelladelika toch wel een opmerkelijk stukje elektronische muziek in petto heeft.
Eerste vaststelling: de kans dat iemand al een achthoekig cd-schijfje in zijn collectie had is allicht quasi nihil. Wie daar op aast, moet maar snel wezen want van ‘Leaking Colours’ zijn slechts 500 exemplaren geperst. Maar het gaat natuurlijk voornamelijk om de muzikale inhoud. Die is zowel volgroeid als typerend, wat een goede zaak is bij een weinigzeggende artiestennaam als Egon Fisk.
De man houdt duidelijk van breaks, beats, drum’n’bass drills en oldskool hiphopritmen en smeert daar graag een vette dosis vintage jaren ’90 synthesizergeluiden doorheen. Dat resulteert zowel in lekker lome en psychedelische triphoptracks (zoals verheven opener ‘Acip Meta’) als tot hyperkinetische, verhakkelde illbient-muziek (‘Raumzeit’). Het is echter vooral het gebruik van moddervette sounds, diep doordringende tunes en tot beweging aansporende pulsen dat dit plaatje verfijnt. ‘Leaking Colours’ zou zich tot de dansvloer kunnen lenen, hoewel deze op en top elektronische schijf toch vooral voor diepgaande beluistering bestemd is. Een beatloos stukje van om elkaar wentelende pianomotiefjes als intermezzo (‘Mr. Fillyjonk’s Disappearance’) bouwt mee aan een op zich al vrij afwisselend, maar toch consistent karakter.
Egon Fisk heeft duidelijk zijn tijd genomen om de acht tracks op ‘Leaking Colours’ te perfectioneren (de negende, extra track die niet op de vinylversie terug te vinden is, voegt weinig toe). Hij heeft er echter geen moeite voor gedaan de overduidelijke invloeden uit het verleden te verdoezelen en dat is soms een beetje pijnlijk. De lachwekkende Bonzai- en ‘Dominator’-tunes in ‘Bombshell’ even buiten beschouwing gehouden, krijgt dit debuut net wat veel te kampen met een ‘been there, done that’-gevoel. Hoewel elke track op zich wel lekker en hitsig klinkt, moet Egon Fisk toch nog wat sleutelen zich te kunnen meten met de groten.
Meer over Egon Fisk
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
