Schets: het Belgische gezelschap Eleanora brengt voor deze zelfstandige debuutelpee een splitalbum uit met Amenra. Thuisbasis voor deze muzikale exploten is het label ConSouling Sounds. Een beetje kenner weet wat dat betekent: een furieuze uppercut van posthardcore, sludge en metal die in de gehoorgang van de luisteraar wordt gemept. De perstekst belooft “de 15 meest intense muzikale minuten die in 2014 verteerd zullen moeten worden”. Slik.
Kan iemand zanger Mathieu Joyeux uit zijn lijden verlossen? De manier waarop hij in onverstaanbare, getormenteerde schreeuwen krijst, is haast bovenmenselijk. Overigens fijn om vast te stellen dat rechterhand Jeroen de Coster al bijna even hard door merg en been snijdende grunts kan pareren bij het afsluiten van ‘Mammon’, de eerste van de slechts twee tracks op dit schijfje.
En dan zijn daar de gitzwarte, zwaar aangeslagen gitaren die een fatalistische cadans opwerpen en een ronkende geluidsmuur optrekken. Eleanora doet dat overigens met iets meer tempo en minder slepende zwaarmoedigheid dan bijvoorbeeld Amenra.
Wat wel analoog is met Amenra, is dat het geheel van ingrediënten wordt omgezet in songs die niet kijken op een minuutje meer en die hun hardnekkige ritmiek al eens durven te doorbreken met een vlaag snelle hardcorepunk of groezelige stoner (waardoor zelfs even een heldere melodie doorschijnt).
Tweede track ‘Amenable’ bevat wat dat betreft wat minder variatie en houdt het tempo beduidend lager en meer uniform. Pure destructieve woestenij wordt hier meer omgezet in een donkergrijs, industrieel kader: van de martelkamer naar de isoleercel. Hopelijk zorgt die voor enige gemoedsrust, want die is meer dan welkom na een kwartier pure neurotische intensiteit en zwartgalligheid. “I am weak and used and I know why. It’s because I’m human. I only live because I die.”
Wat een knaller, deze ‘Eleanora ep’. Het vijftal uit Gent past mooi in het rijtje van ConSouling Sounds-bands met zijn destructieve, loodzware gitaarsongs. Dit is meer emotie dan muziek. Verteren maar.
