Less Is More: met moet wel het muzikale motto zijn van het obscure en volledig anonieme project Eleh. Ondanks zomaar eventjes twaalf nauwelijks vindbare elpees sinds 2006, gaat dit project met zijn elektronische, industriële geluidsmanipulaties steevast op zoek naar de absolute basis van muziek. De combinatie van diepe drones met repetitieve, abstracte ruisvervormingen met manipulaties van analoge synthesizergeluiden zorgt steevast voor uiterst fysieke, luid te beleven organische klankstructuren. Met ‘Location Momentum’ opteert Eleh voor de eerste keer voor een digitale drager (mp3 / cd), uitgebracht op het baanbrekende label Touch.
Eleh doet steevast een recordpoging naar de meest minimale en kille cd ooit uitgebracht. Deze plaat opent met een twintig minuten lange, vibrerende ruistoon die in beperkte mate meer of minder begint te zoemen. Het lijkt wel of het cyclische ‘Heleneleh’ een opname is van de ronkende motor van een oude koelkast. Wie onder de oppervlakte graaft, komt een eerste keer woelige, duistere basstructuren tegen in deze absolute basistrack.
Twee paracetamols verder is er al iets meer diversiteit te bespeuren. Het voorgeschotelde gerecht blijft echter onwaarschijnlijk zwaar. Ook het korte ‘Linear to Circular / Vertical Axis’ gaat duidelijk om klank en beweging, waarbij diep hoppende, gedempte metaalstrijken in een rechtlijnige sequentie een diepe resonantie meekrijgen. Het allesbehalve zomerse ‘Circle One: Summer’ is dan weer een vervelend lange piepfrequentie die contrasteert met duister, rollend raderwerk van baspulsen en die de pijngrens lijkt te verkennen. Tussenliggende, ritmische ruisklanken vormen een erg abstract, maar toch begrijpelijk karakterwerk.
Langzaam maar zeker werkt ‘Location Momentum’ naar toegankelijkheid toe. ‘Observation Wheel’ goochelt zelfs met een term als ‘aangenaam’ dankzij een leuk roterende en repetitieve puzzel van basloop, een piepende krekeltune en een grijze ruis die een langzame totaalbeweging meemaken. Een plaat die bestaat uit een dik uur verstoord meditatief minimalisme en die zaken als melodie of harmonie genadeloos verwaarloost, valt dan nog net binnen de tolerantiedrempel.
Toegegeven, deze plaat schreeuwt meermaals om stopgezet te worden. Eleh verkent niet enkel de grenzen van het minimalisme in zijn basis-klanklandschappen, maar graaft ook in de meest penibele resonanties en frequenties. Geluid – hoe beperkt ook – kan uitermate gemeen zijn. De weinige liefhebbers van deze abstracte en beperkte muziek krijgen dankzij een erg subtiele beweging en gelaagdheid echter een doordacht, maar weliswaar moeilijk verteerbaar plaatje voorgeschoteld.
Meer over Eleh
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
