De Nederlandse vamp Ellen ten Damme laat zich niet zomaar in hokjes duwen. Afgelopen zomer betoverde ze geheel onverwacht een stuk van de wereld met haar geroemde circus-act ‘Cirque Stiletto’, maar met haar muzikale carrière is ze al langer geen onbekende meer op Nederlandse en Duitse podia. Na drie albums in het Engels wilde ze eens iets nieuws proberen, en ‘Durf jij?’ (haar debuut in haar moedertaal) is voor de Nederlandse een behoorlijke stijlbreuk. Begin dit jaar verbaasde ze een overvolle Vooruit in het kader van Behoud de Begeerte, een prikkelende performance die helaas onopgemerkt voorbij ging in de pers. Speciaal voor ‘Durf jij?’ schreef de Nederlandse dichter Ilja Leonard Pfeijffer enkele schitterende gedichten die Ellen ten Damme graag van muziek voorzag, een ideale gelegenheid om deze sprankelende Nederlandse alsnog te ontdekken.
Het album blinkt werkelijk uit in de bittere, bijzonder scherpe humor van de teksten. Ellen ten Damme interpreteert Pfeiffers poëzie met precies de juiste mengeling van spot en sérieux, hetgeen nummers als ‘Misschien’, ‘Vaag liedje’ of ‘Dit lied gaat over jou’ tot onvergetelijk cabaret maakt. Het absolute hoogtepunt is echter ‘Ik hoop dat het slecht met je gaat’, dat qua niveau naast pakweg ‘Ik vrees dat je man het weet’ van Kommil Foo mag staan: een nummer waarbij de luisteraar zich gewoon de longen uit het lijf giert én de ideale zomersong om een ex-geliefde te vergeten.
Inhoudelijk haalt Ellen ten Damme het beest in zichzelf naar boven en om die reden zijn de door het label aangereikte referenties, namelijk Jacques Brel, Marlene Dietrich en Boudewijn de Groot, inderdaad niet ver uit de buurt. Alleen doet Ellen ten Damme muzikaal veel minder interessante dingen. Haar popmuziek draait op ‘Durf jij?’ louter om de teksten, en de muzikale inkleuring is vaak zodanig stereotiep dat het storend werkt. Bij ‘Ik hoop dat het slecht met je gaat’ is de minimale opbouw best functioneel, maar ‘Koningin van Frankrijk’, ‘Diep in de nacht’ en enkele andere tracks zijn muzikaal absoluut niet prikkelend. Het is bovendien niet duidelijk wat Ellen ten Damme met het goedkope, spuuglelijke artwork wilde bereiken. Op de cover en in het boekje poseert ze halfnaakt, terwijl ze duidelijk genoeg in haar mars heeft om haar publiek ook zonder die fysieke toegift in te pakken. Wie ‘Durf jij?’ in de platenkast heeft staan, moet zich bijna schamen om de welhaast erotische tint die deze ironische parodie op de liefde uitstraalt.
Of ‘Durf jij?’ als intrinsiek waardevol wordt beschouwd of niet, hangt af van waar de luisteraar op let. Voor fans van kleinkunst of bijzonder cabaret, is ‘Durf jij?’ absoluut een must, terwijl de doorsnee muziekliefhebber misschien de wenkbrauwen fronst bij alle lof die Ellen ten Damme toegezwaaid wordt. Een interessant project van een straffe madam, zoveel is zeker, maar zeker niet aan elke luisteraar besteed…
Meer over Ellen ten Damme
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
