Engeland vormde eind negentiende eeuw het toneel voor de Victoriaanse cultuur. Elders op de wereldbol spiegelden zich rijkere burgers aan deze levenswijze. Voor Amerika spreekt men van Victorian America. Nu is het voor de muziekwereld misschien een geluk dat het tweede album van Emily Jane White niet dezelfde weg volgt als de geschiedenis achter de titel. ‘Victorian America’ is géén goedkope afspiegeling van een of andere (muziek)cultuur. Het is daarentegen een originele plaat die enkel aan haarzelf is toe te schrijven.
Na ‘Dark Undercoat’ uit 2007 blijft de Californische Emily Jane White op ‘Victorian America’ de weg volgen die ze met haar eersteling was ingeslagen: één van donkere, gevoelige en breekbare klanken, waarmee ze balanceert tussen pop, country en folk. In dit spectrum zijn de geesten aanwezig van een weemoedige Cat Power, Tiny Vipers, Mazzy Star en Damien Jurado. De composities, die vaak beduidend kleurrijker zijn dan op haar eerste plaat, worden voorzien van gitaar, piano, drum en waar nodig wat strijkers. Met dit instrumentarium werkt White zorgvuldig opgebouwde liederen uit. Zo start openingsnummer ‘Never Dead’ nagenoeg naakt met enkel wat gitaargetokkel en een fragiele stem. In de loop van het nummer krijgt de lap steel in samenspel met drum een nadrukkelijke rol toebedeeld. Vanaf het tweede nummer (‘Stairs’) wordt alles nog wat rijker met een laagje strijkers. Bovendien is dit tweede nummer zo aangenaam én knap gevarieerd qua tempo, dat de lat voor het vervolg van het album onmiddellijk hoog wordt gelegd. Dat vervolg blijkt er één vol frisse en avontuurlijke nummers, tot zelfs emotioneel bezongen geëngageerde overdenkingen. Bij dat laatste kan titeltrack ‘Victorian America’ vernoemd worden, die refereert aan de orkaan Katrina in New Orleans. Daarnaast zijn ook verschillende luchtige nummers, zoals ‘The Country Life’, ‘Liza’ en ‘Red Dress’, terug te vinden op het album. Deze typeren zich onder meer door een ‘live-klank’. De nadrukkelijke drumpartijen zijn hier waarschijnlijk niet vreemd aan en vormen een nieuwigheid ten opzichte van ‘Dark Undercoat’. Lyrisch kan verder worden gedaan over White’s teksten. De meeste nummers vormen kleine woordkunstwerkjes. Aanhoor het vrij orkestrale ‘Ghost Of a Horse’ of het diepdonkere ‘The Ravens’: uit dit laatste wordt geciteerd: ‘But I am just like you, selfish and abused, there is a shadow that stocks my heart, but what do you do with this skin, a home in which you live, it’s insufficient’.
Breekbaar, donker en gevarieerd zijn termen die gebundeld kunnen worden met ‘Victorian America’. Hierop bewijst Emily Jane White dat ze steeds vaster op haar benen staat als singer-songwriter. Ze laat zich horen in composities met aangename tempowissels, mooi uitgesponnen arrangementen en zeer volwassen en originele teksten. Tel dit alles bij elkaar en het resultaat is een puik album dat bij elke luisterbeurt nieuwe verrassingen naar boven brengt.
Meer over Emily Jane White
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
