Ereb Altor is een band die gezien kan worden als iets nobel, of iets overbodigs. Immers, deze heren winden er geen doekjes om: de bedoeling van deze act is om Bathory en meer bepaald de heer Quorthon te eren, grondlegger van het pagan/vikinggenre. Gen sinecure, want hoewel Quorthon zelve nooit echt de beste muzikant dan wel zanger was, wist hij wel perfect de juiste sfeer te vatten. Gelukkig voor Ereb Altor kunnen deze jongens dat ook. Het voorgaande album was duidelijk een knipoog (and then some) naar de epische songs van Quorthon, maar fans daarvan gaan nu stevig schrikken, want op 'Gastrike' heeft Ereb Altor een andere periode van Quorthon belicht.
Geen epische hymnes en odes aan de natuur of aloude voorvaderen: rauwe en meeslepende black metal draagt hier het vaandel hoog! Hoewel Ereb Altor ook hier en daar niet kan ontsnappen aan de meer uitgesponnen en melodieuze kant van het geheel, is de omschakeling behoorlijk heftig. Zo goed als verdwenen zijn de heldere gezangen, nu primeert een grimmige black metalschreeuw. De uitgesponnen en meanderende gitaarlijnen – die vaak raakvlakken hadden met melodische doom metal – zijn tot een minimum herleidt en het geheel scheurt en snijdt als de besten.
Wil dat dan ook zeggen als zou 'Gastrike' minderwaardig zijn? Helemaal niet! Want hoe iemand het ook draait of keert: opnieuw heeft Ereb Altor een serie songs gepend die net dat tikje pakkender zijn dan de concurrentie die eer betoont aan Bathory. Geen sinecure, want ondanks de ogenschijnlijke eenvoud van de gepresenteerde tracks, zit er toch genoeg variatie en subtiliteit in verweven om de aandacht erbij te houden. Zo zitten er achter de rammelende ritmepartijen meer dan eens pakkende hymnes en melodieën die de aandacht vragen, en weet het geheel het bloed pompende te houden.
De ommezwaai is allicht voor velen een brug te ver, maar het is heerlijk om te horen hoe Ereb Altor gewoonweg zijn zin doet en nu ineens met een rauwe schijf op de proppen komt. Maar met tracks als 'Boatman's Call' of 'I Djupet Sa Svart' wordt toch opnieuw bewezen dat de heren klassebakken zijn in het pennen van memorabele songs. De vraag is nu wel wat de volgende schijf zal brengen, al valt het te hopen dat het niet de pseudo-thrash van Bathory's 'Octagon' wordt, want dat is nu eenmaal een stinker van formaat. Voor het overige: meer dan een perfect eerbetoon en een dikke middenvinger aan de vastgeroeste muziekliefhebbers!
