Wie er van overtuigd is dat alle muziek zich in hokjes laat onderverdelen, mag zich eens het hoofd breken over welk soort muziek Ergo maakt. De lang uitgesponnen soundscapes doen aan ambient denken, de improvisaties zijn dan weer jazzy geïnspireerd en het geluid wanneer de band ontploft, leunt nog het dichtst aan bij de rock. Dat heeft alles te maken met het brede interessegebied van frontman Brett Sroka, wiens fascinatie voor zowel de trombone als de elektronica samenkomen in de band Ergo. Shawn Baltazor is de drummer van dienst en zet bijzonder gevarieerde partijen neer. Carl Maguire voorziet het geheel van sfeervolle piano- en rhodesbegeleiding, met daarbovenop nog bizarre effecten. De op zich al onorthodoxe bezetting krijgt zo een extra bevreemdend karakter, een gegeven waar 'Ergo' in alle opzichten op inspeelt.
De composities zweven rond ijle klankpatronen en vaak staan broze, heel timide tonen centraal, waar voorzichtig omheen wordt gespeeld. Her en der wordt Ergo gezien als een nakomeling van de elektrische experimenten van Miles Davis en wie luistert naar 'Little Shadow' ziet de gelijkenis met de klassieker 'In a Silent Way' meteen in. Het meeslepende spel van muzikanten die met zichzelf dialogeren verleent het hele nummer een psychedelische dimensie. Ergo durft de poëtische soberheid echter ook uitbuiten. Zo bouwt 'Endlessly' te traag op, hoewel de harmonieën steeds denser worden en een gevoel van latente dreiging langzaam maar zeker de overhand neemt. Sroka rukt de trombone los uit de clichématige context van de bigband (zowat de enige bezetting waarin trombone nog vaak opduikt binnen de jazz), om haar op een veel poëtischer manier te benaderen. De sonore, beklijvende klank van het instrument krijgt een centrale rol in 'She Haunts Me', waarin Maguire prachtig speelt met lichte dissonanten. Ook opener 'Rana Sylvatica' wordt gered door de interessante input van Maguire, die het nummer finaal toch op gang trekt.
Tot slot is er het lang uitgesponnen 'Vessel', waarin Ergo eens te meer de tijd neemt om langzaam het nummer te ontplooien. De spanning bouwt al bij al iets te gestaag op, al bevat het nummer de nodige dynamiek (brute tempowijzigingen en plotse veranderingen in sfeer) om zichzelf interessant te houden. Desondanks illustreert het de kwaal die 'multitude, solitude' in zijn geheel teistert, namelijk dat er nooit echt een coherent verhaal verteld wordt. De poëzie van Sroka, Maguire en Baltazor laat na het uitdeinen van de laatste noot meteen los en geen enkel segment van de muziek blijft plakken. Ergo maakt ontoegankelijke muziek, maar dat mag geen excuus zijn om het melodische pallet schijnbaar willekeurig te kiezen en geen stevig geheel neer te zetten. 'multitude, solitude' bevat prachtige miniaturen, maar sleurt de luisteraar niet mee in een obscuur universum. Er borrelt van alles en nog wat, maar finaal blijft de band hangen tussen alle sferen in. Een genietbaar stukje niemandsland kortom, niet meer dan dat.
Meer over Ergo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
