Het Amerikaanse F5 heeft twee redelijk bekende namen in de gelederen, te weten Dave Ellefson en Jimmy DeGrasso, die beiden ooit deel uitmaakten van Megadeth. Het zou echter een flinke vergissing zijn om te denken dat F5 muzikaal herinnert aan de band van Dave Mustaine, want dat is hoegenaamd niet het geval. Dit combo speelt een vorm van gemetaliseerde rockmuziek, een genre dat vooral in de States goed zal aanslaan maar in Europa waarschijnlijk niet echt zal opvallen.
Nu goed, er is in wezen weinig mis met de hele opzet van deze groep en eerlijk is eerlijk: qua radiovriendelijke ruigere muziek kan de groep er wat van. 'I Am the Taker' of 'Wake Up' hebben het potentieel om uit te groeien tot voorzichtige hits indien de platenmaatschappij promotioneelgewijs het goed speelt. Maar er is daardoor ook een keerzijde aan de medaille. Op geen enkel moment kan de band echt schitteren of valt te horen dat ze zouden opvallen in de massa aan (vaak jongere) acts die vandaag de dag aan de poorten van de beroemdheid staan kloppen. Natuurlijk wordt het feit dat de ritmesectie bestaat uit voormalig Megadethleden handig uitgespeeld, maar wie even voorbij die marketingtruc kijkt en hoort, zal weinig opvallends vinden. Het is allemaal zo braaf en netjes, een beetje het euvel wat een act als Creed destijds de das omdeed. In veel gevallen valt F5 trouwens met die band te vergelijken, al zijn de zang en de gitaren ietsjes harder uitgevallen. Op het eerste gehoor zijn dit allemaal best wel aardige liedjes, maar er blijft hoegenaamd niets van hangen. De semi-evil aandoende hoes slaat trouwens als een tang op een varken, maar dat is dan weer detailkritiek.
Even stil en onopvallend als hij kwam, zal F5 weer verdwijnen. Nu goed, radiovriendelijke metal kan altijd en mits een juiste aanpak zou dit combo best nog ergens kunnen geraken, maar het gebodene is zo voorspelbaar en zo braafjes dat 'The Reckoning' weinig golven gaat maken.
Meer over F5
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
