Als producer voor ondermeer Yann Tiersen en Dirty Three heeft de Franse creatieveling F/lor al best wat creatieve watertjes doorzwommen. De knoppendraaier bezit voldoende technische bagage om zijn voorliefde voor repetitieve, minimalistische elektronische muziek (Steve Reich, Brian Eno) in klank om te zetten. Met het nodige lef en gevoel voor experiment gooit F/lor analoge en digitale, zelf ontwikkelde klanken door elkaar tot negen abstracte ritmepuzzels.
De Fransoos blijkt vooral een goede leerling van het krautrockgenre: Vanuit een klassiek instrumentarium (basgitaar, gitaar en vooral veel orgel) geheel nieuwe, ontastbare klanken ontwikkelen en die samenvoegen tot een wat mechanisch klinkend, ritmisch sfeergeheel, daar gaat het om. De ene keer horen daar wat diepe dubbassen bij, de andere keer een zweverig ambientkader. Elke track op ‘Blackflakes’ blijkt echter een artificiële, instrumentale creatie met nogal beperkte bewegingsvrijheid. De schuifelende, hakkende percussietics, verweven met sissende techno hihats in ‘Zoo Shapes’ vormt een rafelende ritmiek, waarover F/lor een wederkerig, erg hoog en klagerig motiefje gooit. Bubbelende robotklanken en pieptonen vervolledigen dit eigenzinnige, mysterieuze geheel.
Ondanks de vele ingrediënten, blijft een vast patroon essentieel. Zo bewijst een minimalistisch ‘The Hunt’ met zijn piepende, krakende en borrelende geluiden, dat vooral een contrast tussen erg zware, diepe en hoge, lichtvoetige klanken uitspeelt. Het tempo versnelt hier meer en meer tot een carrousel waar een nieuwe drive in ontstaat, zonder dat de ritmische basispuzzel wijzigt. De wat ‘intelligente’ elektronische uitstraling die F/lor met dit soort spelletjes nastreeft, lijkt wel naar het abstracte werk van Aphex Twin te knipogen, zei het zonder hyperkinetisch karakter.
‘Blackflakes’ is een leuk, creatief elektronicaplaatje. Een beetje wezenloos, enigszins sfeervol en verrassend, zo komt dit werk over. Verheerlijkende adjectieven als geniaal of vernieuwend horen hier niet thuis. Maar dit fragmentarische album laat zich best smaken in de latere, eenzame uurtjes.
