Het Zweedse Falconer heeft een lastig parcours achter de rug : fenomenaal gestart, even de diepte in en nu er weer helemaal bovenop. Dat is voor een groot, zoniet het grootste, deel te danken aan de glorieuze terugkeer van zanger Mathias Blad, een waarlijk subliem talent. De man verdiende vooral zijn sporen in de musicalwereld en zijn warme stem geeft Falconer een aparte kleur. Zo ook de composities die Stefan Weinerhall uit zijn mouw schudt, die hebben opnieuw een folktintje, al is dat nooit bovenmatig aanwezig.
Falconer is nooit een band geweest die zijn geheimen van de eerste luisterbeurt prijsgeeft. Toegegeven, de nummers luisteren vlot weg en het is niet ondenkbaar dat er tijdens deze sessie er al een aantal songs blijven hangen. Het venijn zit hem echter in herhaaldelijk luisteren, want dan nagelen de onweerstaanbare melodieën zich pas echt vast in het geheugen. Het bevrijdende gevoel van 'Spirit of the Hawk' komt tot zijn recht na zo'n drie herhalingen of het guitige 'Fairyland Fanfare' doet dat op zo'n twee keer. Het gitaarwerk is snedig te noemen en ook de ritmesectie houdt er heerlijk de pas in. Falconer heeft deze keer echte snelheidsmonstertjes achterwege gelaten, wat het totaalbeeld helemaal opentrekt. Het opnieuw toevoegen van een Zweeds gezongen song, 'Himmel Sa Trind', is de kers op de taart. Maar boven dat alles staat eenzaam en alleen de stem van Mathias Blad. Grof gesteld draagt de man de volledige plaat, zoals hij dat ook al deed op het debuut. Soms treedt hij op als troubadour/verteller ('Tower of the Queen'), soms is hij een gepassioneerde held ('Northwind') en soms is hij gewoon zichzelf.
Het is vreemd dat één persoon het verschil kan maken, maar het lijkt echter dat songschrijver Weinerhall extra geïnspireerd is door frontman Blad en dat kan enkel toegejuicht worden. 'Northwind' is grote klasse!
Meer over Falconer
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
