Vratyas Vakyas is een vreemd persoon: de man sluit zich quasi volledig af van de buitenwereld, ook al is hij een begenadigd muzikant. Interviews geeft hij nauwelijks en de muziek moet voor hem spreken. Nog een geluk dat zijn project Falkenbach dermate sterk spreekt dat er voor de rest geen woorden nodig zijn. De muziek situeert zich ontegensprekelijk in de epische folkhoek, met stevige uitbarstingen en ruimte voor afwisseling. 'Tiurida' is trouwens opnieuw een schot in de roos.
Na een toch wel licht overbodige intro schiet '...Where His Ravens Fly...' uit de startblokken en hoe! De repetitieve en melodieuze gitaarpartijen die al sinds jaar en dag het handelsmerk zijn van de brave man zijn in dit nummer haast ridicuul aanstekelijk en de hoofdriff nestelt zich gegarandeerd meteen in het brein. Niet alleen dit, maar ook de cleane zanglijn die Vratyas hanteert is erg memorabel en het valt ook op dat de man zijn normale zangstem elke plaat beter wordt. Toegegeven, een geweldig zanger zal hij allicht nooit worden, maar het is het gevoel dat telt en wat dat betreft zit het hier helemaal snor.
'Time Between Dog and Wolf' is dan weer een stuk agressiever, en de snerpende black metaluithalen mogen hier volop hun ding doen. Ook de raspende zang is een facet van 's mans kunnen, en ook dit staat hem als gegoten. Ondanks dergelijke uitbarstingen, blijft het geheel die folkgerichte sfeer van het hoge Noorden behouden, en lijkt het meer dan eens als zou hij alle aspecten van het leven aldaar proberen vatten in de muziek. Hij slaagt er dan nog in ook.
'Tanfana' is een klein tussendoortje, een instrumentaal wegdromertje dat niet direct noodzakelijk was, maar allicht een welkom rustpunt inlast voor het alweer erg episch en schilderachtige 'Runes Shall You Know'. Vrakyas zingt meer dan ooit met zijn normale stem en door de band genomen is 'Tiurida' dan ook rustiger dan zijn voorganger 'Heralding – The Fireblade'. Maar daar staat tegenover dat agressie meestal is ingeruild voor een monumentale klank die elkeen laat wegdromen in Ijslandse landschappen. Voor een aantal mensen zal dit te dromerig agressief zijn, maar eenieder die de winterse landschappen van een ver Ijsland wil zien opdoemen, weet dat Falkenbach de beste sfeer schept van het gros der folkgerichte metalbands.
