Wederom Fins en wederom niet slecht, dat vat Fall of The Leafe alvast snel samen. Dit combo begon zoals zovele acts ooit in een ver verleden als death metalband. Al snel werd duidelijk dat melodie het voortouw zou moeten gaan nemen en nog een aantal lichte stijlwijzigingen later verdwenen ook de brute vocalen compleet. De band gaf trouwens net na de opnames van 'Aerolithe' de pijp aan Maarten, dus nu is het de vraag wat dit testament de mensheid te bieden heeft.
Als algemene teneur mag meteen vastgesteld worden dat 'Aerolithe' allesbehalve vrolijk klinkt. Het veelvuldig gebruik van mineurakkoorden en van slepende tempi zet de toon, waarna de licht klagende zang het geheel nog wat meer in de druilerige regensfeer stelt. Maar dat had eenieder die even de songtitels had bekeken ook al door. Dat ''Drawing Worry', 'Sink Teeth Here' of 'Look Into Me' niet bepaald opwekkende nummers zijn, is een understatement. In wezen brengt de band elk nummer op een gelijkaardige manier: een aantal vrij zware doch inventieve gitaarpartijen worden doorspekt met flink wat slepende en huilerig aandoende melodielijnen, waarboven Tuomas Tuominen zijn teksten mag declameren. De groep is trouwens technisch flink onderlegd, wat makkelijk te duiden valt in onder andere de drumpartijen van Matias Aaltonen, die niet altijd de geijkte paden volgen. Het voornaamste referentiepunt aan het doodsmetalen verleden is de relatief brute klank van de gitaren. Die wordt echter zodanig aangepakt en gedraaid dat een mens er best mee kan leven. Het voornaamste nadeel van deze stijlrichting is echter dat het heel erg snel op elkaar begint te lijken en dat is ook merkbaar aan 'Aerolithe': na een drietal songs komen dezelfde soort zweverige toontjes weer boven drijven en blijkt dat de zang van Tuominen toch net iets te zeurderig is om het geheel doorlopend boeiend te houden. Wat wel een zeer puike prestatie is, is dat dit collectief er schijnbaar moeiteloos in slaagt om dit soort deprimerende muziek toch relatief luchtig en soms zelfs popgericht te laten klinken.
Een erg opvallende band was Fall of The Leafe niet, maar met dit album hebben ze een meer dan aardige toevoeging gedaan aan een ruime collectie licht deprimerende en zweverige muziek. Dit is niet de eerste band in het genre en het zal zeker ook niet de laatste zijn, maar wie zijn muziek graag triest heeft met een grote toegankelijkheid is hier aan het juiste adres.
Meer over Fall of the Leafe
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
