De in Toronto gehuisveste DJ en producer Famine is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. De man heeft in goed drie jaar internationale naam en faam verworden in het zogenaamde breakcore-wereldje. Dat impliceert dreunende beats en breaks met een erg hoog bpm-gehalte, snerende futuristische tunes, raspende scratches en een boel stoorzendergeluiden die als een sneltrein op de luisteraar worden afgevoerd. Tweede langspeler ‘Nature’s Twin Tendencies’ is dan ook niet voor doetjes, al moet gezegd worden dat de man met succes zijn grenzen weet te verruimen door elektro, IDM en zelfs ambientpassages in zijn wereld toe te laten.
Verwacht een snoeiharde, sonische moker in het aangezicht. Deze hyperkinetische muziek dreunt als een drilboor, vibreert als kortsluiting in een hoogspanningscabine en gooit laag na laag melodieuze, zweverige kosmosgeluiden op elkaar. Aphex Twin en Squarepusher worden smalend voorbijgestoken. Dertien tracks, eindigend met een veelzeggend ‘Everyone Is Happy’, zijn dan ook een regelrechte terreuraanslag van een dik uur op de trommelvliezen.
Toch dwingt ‘Nature’s Twin Tendencies’ niet tot angstvallig wegkruipen in de schuilkelder. Het lijkt haast onmogelijk, maar Famine laat ruimte voor veel dynamiek en variatie dankzij het infiltreren van metalgitaren (‘Blasphemous Reverence’) en melancholische synthesizertapijten (‘Material Things’). Zo vermijdt de Canadees zoals veel soortgenoten te verzanden in dolle ritmische chaos. Meer nog, overal zitten pittige details en zelfs fantasierijke elementjes verscholen, zodat het soms leuk speuren is tussen het dichtbegroeid beuken(d) bos. Ritme en melodie komen soms zelfs toe tot heuse omhelzingen. Zo glijdt ‘Utârd’ heerlijk lang uit in Oosterse ambientsferen.
Veel stoorgeluiden en scherende metaalklanken ten spijt, huist er achter opener ‘Mercury’ een melodieuze trancesong met melancholische zang, alsof het hier om eeen soort van bizarre goa-breakbeatremix gaat. Dat trucje past Famine vaak toe: het lijkt wel of de producer telkens vertrekt van een heerlijk zwevende, melodieuze dancetrack om die vervolgens te verhakkelen, binnenstebuiten te trekken en agressief te verkrachten.
Famine presenteert geen gemakkelijk toegankelijke muziek, dat is duidelijk. Vooraleer het etiket ‘herrie’ wordt uitgeschreven, loont het echter toch wat dieper te graven in deze plaat. Een rijk palet mooie achtergrondgeluiden bindt de cd, waardoor consumptie (met mate) best aangenaam kan worden.
