Het Franse duo Fatche d'Eux bestaat uit Jean-François Veran en Alain Arsac, beiden afkomstig uit het Zuid-Franse Arles. Net als bijvoorbeeld Marseille is deze stad een ontmoetingsplaats voor verschillende culturen en het kan dan ook niet verbazen dat Fatche d'Eux zich in dezelfde scène beweegt als het Massilia Sound System of Lo Còr de la Plana. Net als bij deze collega's zijn de teksten een mengeling van sérieux en ironie, al kiest het duo er voor om te zingen in het standaard Frans en niet in het Occitaans. Parallel daarmee ligt het ook muzikaal meer in de lijn van de Franse populaire muziek en biedt het niet de hiphop van Massilia of de vakkundig uitgewerkte arrangementen en vocale prestaties van Lo Còr de la Plana. Daarvoor zijn de nummers op 'Même Si ...' immers te eenvoudig. Van virtuositeit en doordachte composities is er geen sprake en de samenzang van Veran en Arsac is – indien al meerstemmig – eerder elementair te noemen.
Het duo moet het minder hebben van de muzikale spanning dan van de charme. Die is er zeker, al was het maar door de verschillende invalshoeken die de Franse populaire muziek biedt. Wanneer de standaardbezetting van accordeon en akoestische gitaar het gezelschap krijgt van enkele blazers komt de skakant van Fatche d'Eux boven, die vooral in 'Besoin de Toi' de feestneuzen zal kunnen bekoren. Wanneer midden in het nummer het tempo wat naar beneden gehaald wordt, schuift de sound op in de richting van de reggae. Deze twee polen duiken geregeld op en zijn eigenlijk dominanter dan de klassieke chansoncultuur. Toch haalt deze hier en daar de bovenhand zoals in 'Javalse' dat met de snel draaiende walsritmiek schatplichtig lijkt aan Brels 'Vesoul'. In enkele songs wordt even naar de VS gekeken: bij 'Mateo' is de link nog wat verdoken en beperkt tot bluesy gitaargetokkel, maar in 'Les Vacances' laten de mondharp en de viool geen twijfel bestaan over de hoempa-country ambities.
Tussen al die opgewektheid is 'Les Jours Sans Toi' een welgekomen afwisseling. Met een viooldrone en een keltische gitaarmelodie mag de tragere folk even naar voor komen en zo wint de persoonlijke inhoud het even op het amusement. Een gelijkaardige bocht neemt de plaat voor het afsluitende 'Donnez-Mo' dat door de cello en ondanks de elektronische beat een nostalgische sfeer meekrijgt.
Fatche d'Eux klinkt op 'Même Si ...' als een Franse groep die op festivals als Couleur Café en Dour het Franstalige publiek moeiteloos naar haar hand zet terwijl de niet-Franssprekenden zich onbegrijpend vergapen aan het Francofone enthousiasme. Om zonder dit taalaspect te kunnen is de muziek van Fatche d'Eux echter te veel voor de hand liggend en te risicoloos. Band en plaat moeten het dus tot nader order vooral hebben van de sympathie.
Meer over Fatche d'Eux
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
