Mendelssohn schreef vijf 'echte' symfonieën, waarvan de vierde, bijgenaamd 'Italiaanse' de bekendste is. Maar daarnaast omvat zijn oeuvre ook nog twaalf symfonieën voor strijkers die een jonge Mendelssohn componeerde bij wijze van voorbereiding op volwaardige symfonische composities. In een reeks die beide genres belicht bij het Duitse label Haenssler Classics, stelt de Heidelberger Sinfoniker hier de derde 'Schotse' symfonie voor naast de elfde van de twaalf symfonieën voor strijkorkest. Die 'Schotse' symfonie dankt haar bijnaam aan het verhaal dat Mendelssohn het openingsthema van de symfonie bedacht tijdens een bezoek aan Schotland in 1829 maar het hele werk werd pas jaren nadien, in 1842 volledig afgewerkt.
De Heidelberger Sinfoniker is een orkest dat op authentieke instrumenten speelt en dirigent Thomas Fey is iemand die als student van Nikolaus Harnoncourt grondig in de authentieke uitvoeringspraxis geschoold is. Opnames van Mendelssohns symfonieën zijn sowieso redelijk zeldzaam (in vergelijking met opnames van Beethoven of Brahms) en opnames ervan op oude instrumenten zijn al helemaal moeilijk te vinden. Die oude instrumenten, met hun herkenbare, karaktervolle timbres worden hier gecombineerd met overwegend snelle tempi om Mendelssohns symfonie scherper, energieker en gedrevener te doen klinken. Het is prachtig om slaande, harde pauken en prominente trompetten te horen in het scherzo of de karakteristiek gestopte noten bij de hoorns. Bovendien wint Mendelssohns ernstige, donker gekleurde langzame derde deel veel dankzij de zwaardere klank van de houtblazers.
Tempi liggen ook behoorlijk snel. Waar het derde deel nog ingehouden als een soort van nachtelijke processie aan de luisteraar voorbij trekt, klinkt het scherzo opgewonden en vol met energie, net als de 'allegro' sectie van het eerste deel, dat over het algemeen verbazingwekkend snel uitgevoerd wordt. Opvallendst is echter de coda van de finale, die in traditionele uitvoeringen breed en glorieus wordt opgevat maar hier – trouw aan Mendelssohns partituur – als een opgewekte en vlotte Schotse mars gezien wordt. Die voorliefde voor snelle tempi houdt een gevoel van gedrevenheid in de hele symfonie die gelukkig nooit gehaast wordt.
De strijkerssymfonie is een charmant werkje en vaak zelfs meer dan dat: het eerste deel met zijn pittige snelle sectie is onversneden Mendelssohn die doet denken aan de even vroeg gecomponeerde ouverture tot 'Ein Sommernachtstraum'. Het scherzo is een snelle Duitse volksmelodie die op smaak gebracht wordt met een batterij 'Turks' slagwerk: pauken, trommels, triangel en cimbalen. Dit is een enthousiaste uitvoering die op vele plekken breekt met traditionele interpretaties maar door de karaktervolle aanpak van dirigent Thomas Fey en de kernachtige klank van een orkest dat op authentieke instrumenten speelt, heel boeiend en meeslepend overkomt.
