Duitse black metal: in het verleden zorgde dat al eens voor koude rillingen, niet zozeer omwille van de grimmige atmosfeer, wel door de vaak bedroevende kwaliteit. Die tijden liggen gelukkig al even achter de liefhebbers en er zijn nu een paar acts die effectief iets anders en nieuws presteren. Het uit het Zwarte Woud afkomstige Finsterforst, bijvoorbeeld. Grappig genoeg betitelen ze zelf hun muziek als 'black forest metal', maar die geinige term houdt steek, want hun evocatie van de wereld in het woud is geslaagder dan vele collegae en hun aanpak is opvallender dan een mens zou verwachten.
Het is niet helemaal eerlijk om Finsterforst enkel te klasseren als zijnde een black metalband, want hun sound is veel ruimer dan dat. Jazeker, de heren hebben goed geluisterd naar meneer Quorthon en Bathory, maar wie heeft er dat niet gedaan? Maar in plaats van die epiek naadloos te kopiëren, gaat Finsterforst er een eigen weg mee op. Zo is er wel degelijk flink wat afwisseling tussen snijdende en best kwaadaardig klinkende metalpassages, maar kan er evenzeer (en met graagte) plaats gemaakt worden voor epiek. Het is vooral in dat laatste segment dat 'Rastlos' uitblinkt. Deze jongens gebruiken ten eerste echte authentieke instrumenten en vooral: op een betere manier dan de meeste andere acts. Geen jolige hoempapa-muziek, maar trefzekere folkinvloeden.
Hoe vaak kan iemand zeggen dat een accordeon een wezenlijk en passend onderdeel uitmaakt van een metalalbum? Finsterforst presteert het om dat te laten werken. Ook luid schallende hoorns weerklinken vanachter de bomen en wanneer de hese rasp even een stap terug zet, mogen de heldere mannenvocalen het roer overnemen. Die laatste zijn nu niet meteen de beste in het vak, maar Quorthon kon ook nooit zingen en dat stoorde nergens. Alle tracks van 'Rastlos' klokken ruimschoots af rond de tien minuten, maar dankzij de afwisselende opbouw en de aparte instrumentatie stoort dat nooit.
Een klein punt van kritiek is wel dat na een tijd de nummers iets te veel inwisselbaar blijken, maar wie zeven epische lappen woudmuziek achter de kiezen heeft, maalt daar niet om. Finsterforst is dan ook een stuk interessanter dan bands die pretenderen de epische nalatenschap van donkere muziek te eren, maar vooral weinig memorabel presenteren. Wat dat betreft hebben deze Duitsers dan ook meerdere stappen voor.
