De twee trios voor piano, viool en cello op deze plaat dateren allebei uit Schuberts laatste levensjaar: 1828. Van angstige voorgevoelens van zijn vroege dood is in de muziek echter weinig te merken, integendeel, na Beethovens dood het jaar ervoor voelde Schubert zich eindelijk zelfzeker genoeg om grotere werken en genres aan te pakken. In dat jaar ontstonden de grote liedcycli, net als de 'grote' symfonie in C majeur en ook deze twee trio's, waarvan er maar eentje tijdens Schuberts leven uitgegeven werd. Het andere trio, in Bes, werd pas later herontdekt maar deed veel om Schuberts reputatie postuum te herwaarderen.
Het Storioni trio zorgt voor een frisse, jeugdige interpretatie. Eerste violist Wouter Vossen klinkt licht en helder, met een fijne staccato en een heel zuivere hoogte terwijl cellist Marc Vossen een heel kernachtige, soms wat hese klank bezit, die steeds heel zeker klinkt zonder overmatig te gaan domineren. Bovendien is dit een onbeschaamd lyrische uitvoering, zoals uit de twee trage delen van deze trios blijkt. Het tweede deel van het trio op.99 is daar een goed voorbeeld van en wordt hier uitgevoerd met aangehouden, lang uitgesponnen lijnen in de viool. Zelfs het 'trio', de middensectie van het derde deel van dit werk heeft eerder iets van een langzaam deel van een typisch Schubertiaanse dans. Het laatste deel heeft dan weer alle charme van de volksmuziek die de inspiratie vormde voor zovele van Schuberts composities, met zijn afwisseling tussen ritmisch gedachte mineurpassages en lichtvoetige, onschuldig klinkende majeurdelen. Erg mooi is ook het langzame deel uit het tweede trio, een bewogen 'Andante con moto' dat erg vlot genomen wordt en een geslaagde afwisseling kent van een treurig hoofddeel in mineur en een opbeurende middensectie. Een heel natuurlijk gevoel voor melodie en richting primeert ook in het scherzo, dat niet te snel maar met veel oog voor detail en afwerking uitgevoerd wordt.
Al bij al is dit een erg klassieke uitvoering geworden want vooral wat frasering en articulatie betreft hoef je weinig invloed van historische uitvoeringspraktijk te verwachten. Ook de opnameruimte lijkt aan te zetten tot een eerder wollige klank. Maar de kwaliteit van de muzikanten en de afwerking van de uitvoering zorgen ervoor dat dit toch een erg memorabele cd blijft.
Meer over Franz Schubert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
