Fréderic Chopin was een pianovirtuoos die in zijn tijd de bekendheid van een popster genoot. Net als die andere supervirtuoos Nicolo Paganinni heeft Chopin ook een aardig oeuvre bij elkaar geschreven. De muziek van deze superinstrumentisten is dikwijls gericht op puur technisch kunnen waardoor er weinig diepgang in zit. Dit is echter niet het geval bij Chopin, hij koppelt virtuositeit aan muzikaliteit.
De eerste 12 werken op de cd zijn de pianostudies op.10. Dit zijn allemaal virtuoze stukjes muziek die elk telkens een ander technisch probleem behandelen. Dit wil echter niet zeggen dat je dit in de muziek hoort. De kunst van Chopin bestaat erin om de technische problemen te verbergen en van zijn studies prachtige stukjes muziek te maken. Vooral studie nr.3 is ondertussen wereldberoemd geworden. Iedere etude is ook totaal verschillend waardoor deze muziek geen seconde gaat vervelen. De pianist, Nelson Freire, doet er nog een schepje bovenop door een heel secure uitvoering te geven die de luisteraar blijft boeien. Dit is een muzikant die méér uit muziek haalt. Vooral de frasering is wonderlijk uitgevoerd en ieder accent is met zoveel gevoel voor timing geplaatst dat men niet anders kan dan geboeid luisteren en wegdromen.
Het tweede gedeelte van de cd bestaat uit 'Barcarolle op. 60'. Dit is een dromerig stukje muziek dat in tegenstelling tot de meeste werken van deze componist geen al te moeilijke technische hoogstandjes van de pianist vraagt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat dit een eenvoudig stuk muziek is.
Het laatste stuk is de 2de, sonate en deze is wel terug een aartsmoeilijk werk hoewel je het in deze uitvoering niet zou zeggen. Nelson Freire beschikt over een weergaloze techniek die hem in staat stelt om boven de technische moeilijkheden van dit werk uit te stijgen en wonderlijke dingen te doen met het muzikale materiaal dat Chopin hem aanreikt. De frasering is wondermooi en de thema's komen tot hun volle recht. De sonate begint met een trage inleiding waarna het muzikale materiaal binnenkomt. De eerste beweging van de sonate heeft een zenuwachtig hoofdthema en een lyrisch neventhema die het hele eerste deel door met elkaar de strijd aanbinden, om naar het einde van het eerste deel uit te monden in een spetterende finale. Het tweede deel begint met een krachtig thema om dan zachtjes naar een dromerige melodie te glijden. Het derde deel is beter bekend als 'de dodenmars'. Waarschijnlijk het bekendste stuk muziek van deze componist. Na deze morbide passage komt het vierde deel op gang. De virtuositeit bereikt hier zijn hoogtepunt. In een onvoorstelbare wervelwind van noten toont de pianist zijn kunnen.
Dit is een opname op hoog niveau. Nelson Freire toont dat hij een fantastisch pianist is. De muziek van Chopin klinkt nooit geforceerd, wat bij andere vertolkingen van deze muziek dikwijls het geval is. Een mooie plaat.
Meer over Fréderic Chopin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
