Kredietcrisis of niet, BNP Paribas Fortis behoudt graag zijn status van cultureel mecenas. Vorig jaar nog sponsorde de bank het cd-debuut van violist Ilian Garnetz bij label Fuga Libera en dit jaar viel Evgeni Bozhanov diezelfde eer te beurt. Voor wie de jaarlijks terugkerende Koningin Elisabethcompetitie een beetje volgt geen onbekende naam overigens, want de pianist eindigde in 2010 tweede na een turbulente finale. Ook aan andere wedstrijden nam de inmiddels bijna dertig jaar oude pianist deel, zoals de gerenomeerde Fryderyk Chopin International Piano Competition. Het gerucht doet de ronde dat de Bulgaar zijn ontgoocheling omwille van zijn vierde prijs daar niet kon verkroppen en daarom weigerde deel te nemen aan de recitals die de solisten geacht werden als collectief te geven. Zijn extravagante positie aan het klavier (Bozhanov zet zijn stoel ongewoon laag) en de uitdrukkelijke aanwezigheid van emoties op zijn gezicht, voeden de speculaties dat hij niet bepaald een complexloos karakter zoiu hebben. Hoe het ook zij: van BNP Paribas kreeg hij de gelegenheid het repertoire op te nemen dat hem het meest na aan het hart ligt en Bozhanov ging gretig in op het voorstel met een goed gevuld uur Chopin als resultaat.
Wat men tegenwoordig vaker ziet is dat solisten niet meer in grotere gehelen denken. Zeker een componist als Frédéric Chopin wordt vaak versnipperd opgevoerd. Van jonge wonderboys in het bijzonder wordt verwacht dat ze debuteren met repertoire waarin verschillende accenten worden gelegd. Zelfs Lang Lang, die inmiddels al een aantal albums opnam, pakte recent uit met een Liszt-allegaartje onder het wansmakelijke motto 'My Piano Hero'. Is die fragmentatie een verfoeilijke tendens? Misschien, maar met zijn brede selectie denkt Bozhanov allicht zich veel meer te kunnen bewijzen. Het resultaat is een opname met een barcarolle, een polonaise, een impromptu, twee walsen, een ballade en tot slot de derde pianosonate. Die luistert aangenaam weg, maar kenners van het repertoire missen een spanning die van het ene werk naar het volgende leidt. Meer ingenieus springt iemand als Pierre-Laurent Aimard om met de tendens tot diversificatie binnen recitals. Zo titelt zijn laatste album voor Deutsche Grammophon 'The Liszt Project' en bevat het een uitgekiende selectie werken van componisten die Liszt hebben beïnvloed of door hem werden geïnspireerd, waarbij Aimard via harmonisch overeenkomsten werken tegenover elkaar plaatst.
Het recital van Bozhanov is in vergelijking vrijblijvender, wat met zijn geringe ervaring niet echt mag verbazen. Het grote pathetiseren gaat de pianist behendig uit de weg, terwijl hij idiomatisch duidelijk zoekt naar een eigen klankenspectrum. Toch bevat zijn repertoirekeuze te weinig verrassingen: de selectie bevat haast uitsluitend werken die eenieder zullen bekoren. De kans bestaat bovendien dat puristen die de ultieme beheersing van Sokolov of Pollini in Chopin verkiezen, Bozhanov als te gewichtig of te slijmerig zullen ervaren. Zijn interpretaties staan echter heel dicht bij de leefwereld van vandaag, waarin de opnames van bovenvernoemde muzikanten misschien als te "clean" zouden kunnen bestempeld worden. Persoonlijke voorkeur is kortom een doorslaggevende parameter wil men iets kritisch meedelen over deze opname. Wel opvallend is dat Bozhanov, in tegenstelling tot veel jonge collega's, het technische niet voorneemt op het gevoelsmatige. Zeker de dartele virtuositeit klinkt niet altijd doorzichtig in Bozhanov"s handen, hetgeen niet dramatisch is zolang het epische karakter van de muziek er wel bij vaart. Inderdaad klinkt deze Chopin heroïsch en nostalgisch, meer dan intellectueel. Wie aan een dergelijke uitvoering de voorkeur geeft, is bij dan ook Bozhanov aan het goede adres.
