Amper drieëntwintig jaar, harpiste en vorig jaar aangesteld in het mannenbastion de Wiener Philharmoniker als eerste pupiter. Wie niet spontaan aan de Vlaamse schone Anneleen Lenaerts denkt, mag de zaal stante pede verlaten. Lenaerts werd kort na de bekendmaking van het heugelijke feit plots een mediafiguur en stond tijdelijk in het middenpunt van de belangstelling. Terecht? Ongetwijfeld, want het betreft inderdaad een buitengewoon virtuoze muzikante die bovendien met eigen bewerkingen van Liszt en Chopin toont wat ze in haar mars heeft als arrangeur. Haar studies en haar volledige carrière tot nog toe waren een aaneengeregen waterval van successen, met de benoeming in een van 's werelds beste concerten als recente kers op de taart. Waar moet het nu nog heen met deze muzikante, die zo jong al eenzaam aan de top vertoeft?
Het SWUK, Sociaal Werken van de Uitvoerende Muzikanten vzw, vroeg het haar en kreeg als antwoord dat ze graag een opname wilde maken. Vorig jaar regelde de organisatie al iets dergelijks voor Liebrecht Vanbeckevoort en voor volgend jaar is een opname op til met de Belgische pianiste Stephanie Proot, die zich verdienstelijk maakte in het laatste Elisabethconcours voor piano. Met harpiste Anneleen Lenaerts heeft het SWUK echter een cd gesponsord die uitsluitend liefhebbers van de harp zal kunnen aanspreken. Het is immers zo dat Lenaerts bewerkingen maakte van klassiekers uit het pianorepertoire en er is hoegenaamd geen enkele reden waarom men die werken op een ander instrument dan het traditionele klavier zou willen horen. Nochtans heeft Lenaerts werk gemaakt van haar bewerkingen, waar ze zich, ondanks de enorme virtuositeitgraad, toch vloeiend doorheen ploegt. Dat staat echter de indruk niet in de weg dat de interpretaties blijven steken in hun pittoreske karakter en niet of amper naar een hoger plan worden getild, terwijl pianisten veel intenser met akkoordische spanningen en dergelijke kunnen spelen.
De uitleg in het cd-boekje luidt echter dat het altijd een verrijking is om bijvoorbeeld pianoliteratuur naar andere instrumenten te vertalen en op die manier nieuwe kleuren te ontdekken of meer inzicht te krijgen in aspecten als melodie of architectuur. Hoewel dat een geldige reden lijkt, verklaart het niet waarom mensen zouden willen teruggrijpen naar harpversies van volmaakte pianoliteratuur. Chopin en Liszt zijn al talrijke keren briljant opgenomen en de harp kan, ondanks zijn charmante timbre, niet tippen aan de diepte van het klavier als instrument. Dat is misschien de tragiek van Anneleen Lenaerts, die hier weliswaar een topprestatie neerzet, maar wel een die maar half kan ontroeren.
De kans is groot dat velen zullen ingenomen zijn met bijvoorbeeld een melancholische versie van de 'Nocturne opus 9, no. 1' van Chopin, door Lenaerts heel zachtmoedig benaderd. Toch voelt men intuïtief dat de "juiste" versie diegene is voor piano, waardoor men betrekkelijk weinig naar deze opname zal luisteren. Als Anneleen Lenaerts zich in de toekomst nog verdienstelijk zou willen maken op cd, zijn bepaalde obscure kamermuziekwerken misschien eerder aan te bevelen. Want hoewel 'Chopin & Liszt' als album niets afdoet aan haar genie, is het eindproduct weliswaar aangenaam, maar puur als cd niet extreem boeiend.
