Gâtechien is een Frans noiseduo dat naar eigen zeggen energie en melancholie probeert te combineren. Wat oorspronkelijk begon als nevenprojectje van drummer Florian Belaud (Headcases) en zanger/bassist Laurent Paradot (Gina Artworth), is uitgegroeid tot een blijver die nu reeds een derde album wist te vullen. Toepasselijk 'Trois' genoemd, is een ingenieus en ruw samenspel tussen bas en drum, letterlijk overschreeuwd door Paradot.
De kracht zit hem in de eenvoud. Een simpel, maar krachtig ritme, een basriff die nooit pretentieus overkomt en voldoende afwisseling tussen rustige passages en wilde schreeuwerige delen. De nummers hebben geen naam, maar dragen gewoon een letter van de groep met zich mee. 'g', logischerwijs dus het openingsnummer, laat direct horen dat met een bas veel meer aan te vangen is dan op het eerste zicht te denken is. Zoals meestal met dit soort twee-ledengroepen zijn effectenpedalen onmisbare instrumenten. Zo wordt de bas zwaar overstuur in 'g', waardoor ze haast als een gitaar klinkt. Paradot zingt zelden, maar doet wat, paradoxaal genoeg, 'fluisteren' genoemd wordt. Geladen, emotionele kreten die de muziek een hysterische, melancholische vorm moeten geven. Wat Paradot toevoegt aan hysterie, wordt vaak uitgebalanceerd met zwevende, postrockachtige melodieën. Dat bewijst ook 'â', waar het geschreeuw af en toe plaats maakt voor zang, maar waar de muziek net rustiger wordt wanneer de echte brulclimax begint. Qua bastechniek is 't' het summum van het album. De basmelodie is enorm pakkend en opzwepend en ook het fluisteren wordt hier tijdens de strofen eens een keer letterlijk genomen. Het nummer is één grote brok melancholie. Niet alleen zang wisselt hysterie en ingetogenheid en hysterie af, maar ook de muziek weet deze momenten van rust en uitbundigheid perfect te combineren. De hysterische momenten zijn muzikaal hoogstaande momenten. Ingenieuze bassolo's en zelfs een korte gastoptredens van een gitaar overrompelen en sterven dan weer weg even snel als ze begonnen zijn.
Gâtechien heeft met 'Trois' een fascinerend album afgeleverd. De nummers zijn kort, maar perfect op elkaar afgestemd, waardoor het geheel uitzonderlijk veel eenheid heeft. Hoewel het geschreeuw niet naar ieders smaak zal zijn, weet deze groep muzikaal zeer knap uit de hoek te komen waardoor de kreten soms zelfs niet meer opvallen, hoeveel moeite Paradot ook doet.
Meer over Gâtechien
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
