De Italiaanse pianist Gianni Lenoci laat zich niet makkelijk vastpinnen binnen een bepaalde stijl. Als leerling van Mal Waldron en Paul Bley wordt hij in eerste instantie tot de jazzpianisten gerekend, maar met het complete klavierwerk van zowel Johann Sebastian Bach, Morton Feldman als John Cage in de vingers blijkt dit toch wel wat te kort door de bocht. Tel daarbij nog een uitgebreide interesse in elektronische muziek en een actief engagement binnen het improvisatiemilieu en het is voor de luisteraar helemaal onbegonnen werk om de inhoud van zijn soloplaat 'Ephemeral Rhizome' te voorspellen.
Lenoci presenteert hier een erg gevarieerd menu in zes gangen, waarbij hij telkens ruim de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Hierbij valt vooral het streven naar eenheid in sfeer op. De donkere regionen waarin het dissonante 'Afrika Metropolitaine' vertoeft worden nooit verlaten dankzij een constant spervuur van dikke clusters, zware diffuse loopjes en genadeloze klappen op het klavier. Het lange 'For Robert Helps' is van een heel andere, meer repetitieve orde. Hier komt het minimalisme om de hoek loeren, met korte frasen van twee noten die hun kracht vinden in de herhaling en die gevoed worden door de onophoudelijke suggesties van de linkerhand. Naarmate dit stuk vordert gaat de dynamiek een steeds grotere rol spelen en breekt Lenoci stilaan uit het opgelegde patroon met gevatte melodieuze wendingen. De minimal music van Terry Riley en Steve Reich komt meer expliciet terug in de titeltrack, waarin de trillende en pulserende fragmenten als onafgelijnde geluidsvlakken in elkaar schuiven en zo een steeds veranderende harmonie generen.
'Ephemeral Rhizome' bevat een aantal passages die de invloed van enkele leermeesters op deze Italiaanse pianist verraden. Het lyrische van Mal Waldron, waarbij vooral belang wordt gehecht aan een enkele, sterk geaccentueerde kernmelodie in plaats van het eindeloze zoeken komt in 'For Robert Helps' meer dan eens bovendrijven wanneer Lenoci zich wat vrijheid verschaft. De doorleefde maar vaak gitzwarte romantiek die daar bij Waldron meestal op volgde blijft hier achterwege. Lenoci kiest eerder voor een de dissonantie-oplossing wanneer hij de luisteraar ongemerkt mee in de diepte wil sleuren, een truc die hij wel eens van Paul Bley zou hebben kunnen geleerd. De botsende harmonieën van 'In Retrospect' die op een of andere manier toch goed in het oor blijven liggen zijn hiervan een duidelijk bewijs. Lenoci luistert in dit stuk ook geduldig naar de resonerende snaren en zorgt vervolgens voor verraderlijke bochten die de luisteraar steevast verwarren, verwonderen en uitdagen.
Met dit album heeft Gianni Lenoci voor een intrigerend werkstuk gezorgd dat vele werelden lijkt te verenigen binnen een zelfde klankkast. Het veelzijdige karakter van deze pianist komt de muziek op 'Ephemeral Rhizome' duidelijk ten goede want het album baadt ondanks de erg verschillende stukken in een positieve muzikale continuïteit die veel respect en ontzag afdwingt.
Meer over Gianni Lenoci
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
