Giovanni Benedetto Platti (c. 1697-1763) was niet de enige Italiaanse muzikant die in zijn tijd over de Alpen heen trok op zoek naar werk: Italianen bepaalden de muziekwereld in zowat elke grote Europese stad. Platti vond werk aan het prinsbisschoppelijk hof van Würzburg, waar hij het geluk had te werken voor Johann Philipp Franz von Schönborn en diens broer Rudolf Franz Erwein, die cello speelde. Het is voor die laatste dat Platti talloze solo- en kamermuziekwerken schreef, waaruit hier een selectie werd gemaakt.
De term 'Ricercata' komt van het Italiaanse 'Ricercare' wat 'zoeken' betekent en slaat op de onafhankelijke manier waarop beide stemmen in deze werken hun eigen weg lijken te zoeken. Het is dus contrapunt maar van een minder strenge soort dan een fuga. Traditioneel was een 'Ricercata' eendelig net zoals een fuga maar Platti volgt in zijn zes 'Ricercate' voor viool en cello de vierdelige vorm langzaam-snel-langzaam-snel van een barokke 'Sonata da Chiesa'. Uit een reeks van zes overleefden maar vier de tijd en die werden op deze plaat aangevuld met twee sonates, in dezelfde vierdelige structuur maar gecomponeerd voor cello en continuo. Die continuopartij neemt de klavecimbel hier voor haar rekening.
De virtuositeit van de cellopartij toont aan dat Plattis werkgever, Rudolf Franz Erwein Gräf von Schönborn geen slechte cellist geweest moet zijn. Opvallend is trouwens dat de cello hier als een onafhankelijk melodie-instrument beschouwd wordt, dat de voorgrond deelt met de viool en niet beperkt wordt tot het versieren van een baslijn. Het zijn dus echte duo's, geen solosonates voor viool of triosonates zoals die uit de barok het bekendst zijn.
Goede barokensembles zijn geen zeldzaamheid meer en het Neumeyer Consort is geen uitzondering. Musiceren komt ogenschijnlijk vanzelfsprekend voor de muzikanten die deze zes werken uitvoeren. Langzame delen brengen mooi fraseerwerk aan het licht en een strakke, ijle barokvioolklank. De snelle delen krijgen lichtvoetig vorm en komen op virtuoze passages haast van de grond los. Klavecinist Harald Hoeren omspeelt zijn continuopartij meesterlijk en slaagt erin op een instrument dat weinig dynamisch- en kleurverschil kan maken de nuances van de cello trouw te volgen met subtiele variaties in register, hoeveelheid noten en hoeveelheid arpeggio's en versieringen. Verwaarloosde barokmuziek kan best mooi zijn en dat is zeker het geval als die een geïnspireerde uitvoering meekrijgt als degene die het Neumeyer Consort hier laat horen.
Meer over Giovanni Benedetto platti
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
